Yurian

Yurianie, znani również jako aldani i kraboludzie (ang. Crabmen) są inteligentnymi krabami wielkości człowieka. Chodzą wyprostowane, używając do tego jednej z trzech par kończyn. Małe szczypce wystające z ich krótkich ramion ponad ich nogami są używane do zachowywania równowagi. Dwa dłuższe ramiona zakończone są wielkimi szczypcami. Dwa małe czułki sterczą ponad dziobopodobną gromadzą szczęk składających się na usta yuriana. Męscy kraboludzie są często jasno ubarwieni, a osobniki żeńskie mogą być czerwono-brązowe, zielone, bądź czarne. Zamieszkują morskie wybrzeża we wszystkich klimatach poza arktycznym. Yurianie mówią własnym językiem, składającym się z syknięć i kłapnięć. Jest bardzo trudny do zrozumienia dla innych istot, a izolacjonistyczna natura yurian nie jest w tym wypadku pomocna.

Społeczność[]

Yurianie prowadzą myśliwsko-zbieracki tryb życia, żywiąc się głównie algami i padliną. Nieznacznie mniej inteligentni od ludzi, są pokojowo nastawioną rasą, dystansującą się od zdarzeń w szerszym świecie. Zazwyczaj yurian spędza większość czasu polując, filtrując wodę w poszukiwaniu alg lub przeszukując nadmorskie piaski. Typowym zachowaniem tych istot jest nabieranie do otworu gębowego dużej ilości piasku, przeżucie go i wyssanie całej materii organicznej i wyplucie przeżutej kulki. Po dużej ilości takich kulek można zlokalizować siedzibę kraboludzi. W okresach, kiedy nadmierny rozwój populacji doprowadza do niedoboru pożywienia, zwykle pokojowo nastawieni yurianie wyruszają na łupieżcze wyprawy, łowiąc i pożerając wszelkie napotkane istoty. Ich ofiarami padają zwykle okoliczne klany pobratymców i inni mieszkańcy nabrzeży, zdarzały się jednak wypadki napadów na rybackie wioski a nawet porty. Takie szarże trwają na ogół do kilku dni i prowadzą do naturalnej redukcji populacji. Przetrzebieni yurianie wracają do swej siedziby i kontynuują spokojne życie aż do kolejnego wyżu demograficznego.

Siedziby kraboludzi to nadbrzeżne groty (w razie potrzeby wydrążone w klifie), składające się z niewielkich pomieszczeń dla poszczególnych członków szczepu i dużej wspólnej sali. Każdy szczep rządzony jest przez najsilniejszego osobnika, bez znaczenia jakiej płci.

Yurianie rozmnażają się płciowo. Samice składają duże ilości jaj w nadbrzeżnej wodzie, nie interesując się nimi. Z jaj wylęgają się małe, miękkie i bezbronne larwy, którym pół roku zajmuje wytworzenie pancerza i urośnięcie do wielkości pozwalającej na życie na lądzie. W międzyczasie wiele z nich pada ofiarom rozlicznych drapieżników. Yurianie rosną przez całe życie, regularnie zrzucając pancerz, zastępowany przez nowy, dopasowany do większego ciała. Sędziwe (około 20 lat) osobniki mogą mierzyć nawet ponad 3 metry wzrostu.

Yurianie parają się prymitywnym rzemiosłem, jednak handlują tylko pomiędzy sobą. Wśród ich wyrobów są przedmioty z muszli, wodorostów i morskich minerałów o trudnym do odkrycia przeznaczeniu. Przynajmniej część z nich wydaje się mieć związek z ich kultem religijnym, którego szczegółami nie dzielą się z nikim.

Mięso yurian, zwłaszcza to z odnóży i szczypiec, uważane jest za nie lada przysmak. Szczególnie gustują w nim sahuaginy, często przypuszczające łupieżcze napady na wioski kraboludzi. Skorupy i szczypce yurian po oczyszczeniu i wysuszeniu mogą służyć do wyrobu pancerzy i broni.

Źródła[]

TSR 2140 - Monstrous Manual (1993)
Czarci Foliał