1358-1359 RD | |
|---|---|
Ochotnicy z zajętych państw |
Księstwo Acraty Księstwo Carmathan Baronia Morov Baronia Ostel Baronia Polten Siły interwencyjne Vaasy |
| Skutki | |
| |
Wojny Krwawnika (ang. Bloodstone Wars) - seria wojen, która dotknęła Krwawnik, w latach 1358-1359, która doprowadziła do odtworzenia królestwa Damary.
Tło[]
Do roku 1347 na terenach obecnej Vaasy były pustkowia, zamieszkiwane przez nieliczne społeczności rolnicze, traperskie itp. We wspomnianym roku licz Zhengyi postawił na środku niczego wielki pałac, a następnie ściągnął rzesze ludzi i złych nie-ludzi. Ogłosił się królem-czarownikiem (witch-king). Z armią, wspartą jeszcze nieumarłymi, rozpętał wojnę z sąsiadującym królestwem Damary. Wojna trwała 10 lat, gdy w końcu Damara poległa. Zwycięski licz zaanektował ziemie północne, natomiast południowe rozbił na szereg państewek i wolnych miast. Tam zainstalowana była jego agentura, rozpowszechniony był w sekrecie kult Orkusa. Jeszcze wszedł w układ z Dziadkiem Zabójców.
Dziadek był przywódcą gildii zabójców w Górach Galena. Potrafił zakulisowo sterować poczynaniami możnych z rozbitych księstw. Miał jednak ambicje zostać udzielnym władcą. W tym celu zaczął szantażować i dręczyć mieszkańców Baronii Krwawnika haraczem i wszedł w kolaborację z bandytami i dzikimi rasami, mieszkającymi w pobliżu.
Na jesień w 1358 roku Dziadek, poza towarami, postawił też wymóg wydania mu w haraczu niewolników. To dla barona Trantha było już za dużo. Nie miał jednak u siebie żadnych doświadczonych formacji zbrojnych, nie miał dostępu do najemników. Nie miał też żadnych istotniejszych poszukiwaczy przygód. Wysłał więc swoich ludzi, na poszukiwanie jakiś bohaterów, którzy chcieliby udzielić pomocy i przygotowali mieszkańców do boju.
Znaleziono takich w postaci drużyny prowadzonej przez paladyna Ilmatera - Gareth Smocza Zguba. Cierpieli oni na niedostatek, gdyż cały region dotknięty został kryzysem ekonomicznym po upadku Damary. Przybyli i rozpoczęli przygotowania do powstania przeciwko bandytom Dziadka Zabójców. W ramach tego wszedł też w układy z lokalnymi grupami krasnoludów, niziołków oraz centaurów.
Przebieg[]
Scena z pierwszej fazy wojny - obalenie lodowego olbrzyma przez Garetha
Gdy do wioski przybyła grupa zbrojnych od Dziadka, by pobrać haracz, mieszkańcy podnieśli bunt. Dzięki przygotowaniom oraz zdolnościom dowodzenia bohaterów ta grupa została pokonana. Dziadek nie docenił przeciwnika i wysłał ekspedycję karną, która miała zasiać terror i zmusić ich do zapłacenia haraczu. Ci też zostali pokonani. W końcu Dziadek szykował się do poważniejszego uderzenia. Atak poprzedził rajdem, który miał podpalać i zasiać chaos; a także wysłał kapłana Orkusa Banaka który wskrzesił zmarłych z lokalnego cmentarza. Pomimo tego wszystkiego mieszkańcom udało się pokonać kolejny atak sił Dziadka. Następnie Gareth zebrał siły i dokonał kontrataku, dzięki czemu jedna z baz gildii (w pobliżu lokalnych kopalń) została rozbita.
Późną wiosną następnego roku uaktywniła się agentura w południowych księstwach. Inicjatorem tego było rozpoczęcie handlu krwawnikiem w Heliogabalusie, wydobytym z odzyskanych kopalń. Władca Acraty stał się zazdrosnym o bogactwo, a zyski z opłat celnych uznał za nieadekwatne. Akcja nakręcona przez agenturę Vaasy i Dziadka przyniosła kryzys dyplomatyczny, co w końcu przerodziło się w wojnę.
Książę William Horgath wysłał wojska na terytoria Krwawnika. Atak dokonany został bez rozpoznania w efekcie czego wpadli w pułapkę, gdzie to kluczową rolę wzięli nieludzcy sprzymierzeńcy Krwawnika - centaury oraz niziołki. Jedynie dzięki honorowej postawie Garetha oraz jego dowódców uniknięto masakry najeźdźców. Szybka operacja dyplomatyczna, poparta siłą pod Valls (stolicą Acraty) doprowadziła do zakończenia wojny. Traktat pokojowy był delikatny, w efekcie czego połowa sił przeszła na stronę Garetha (i tak byli chętni do dołączenia) a książę przysiągł lojalność wobec barona.
Wraz z utratą przez Acratę niepodległości, inni post-damarscy władcy wpadli w niepewność. Najbardziej dotknęło to Księstwo Carmathan. Książę Dashard wykorzystał swoją machinę propagandową i nakręcił nastroje patriotyczne, wzywając wszystkich do mobilizacji w celu obrony niepodległości Księstwa przed ekspansjonizmem Krwawnika. Zebrał wszelkie siły (w tym swoją gwardię i straże miejskie), wynajął nawet mały oddział najemnych trolli do pomocy.
Do bitwy doszło na brandiarskich torfowiskach, 30 kilometrów na wschód od Valls. Obie strony miały silne morale, odwagę oraz umiejętności. Dowódcy Krwawnika wiedzieli, że sprawy carmathańskiej nie da się tak łatwo pokonać jak armii Acraty. Bitwa była ciężka, trwała przez trzy dni. Ale ostatecznie to wojska Krwawnika wygrały, między innymi przez śmierć księcia Dasharda, który został dotknięty błyskawicą rzuconą przez Emelyna. W zwycięstwie pomogła rebelia ludowa, prowadzona przez Dormythyrra.
Gareth chciał ruszyć dalej na ziemie księstwa, wtedy już zorganizował i zmobilizował się sojusz trzech baronii, Morova, Ostelu oraz Poltenu. Musiał odeprzeć ich atak. W tym samym czasie w Carmathan odnalazł się nikomu nieznany brat Dasharda, Theodorus, który przejął władzę i zreorganizował obronę.
Po odparciu ataku baronii wolne miasto Heliogabalus uznało dobrowolnie Garetha za swego zwierzchnika. Ekspandujący Krwawnik nie mógł ruszyć ponownie na księstwo Carmathan, gdyż kolejne zagrożenie nadeszło. Widząc sytuację i król-czarownik Zhengyi wysłał jedną armię polową, by dokonać interwencji. Świadom ograniczeń, dotykających nieumarłej części jego armii (nie mogły oddalić się zanadto od centrum aktywacji zaklęcia w Dolinie Hełmu), chciał wprowadzić siły Krwawnika w pułapkę na brodzie przy rzece Goliad. Udało się też te siły pokonać.
Każdorazowo ludność podbitych terenów uznawała nową władzę, widząc w niej nadzieję na lepsze jutro. Zasadniczo wszyscy mieli dość kryzysu gospodarczego jaki dotknął wszystkich po upadku Damary. To, plus humanitarne traktowanie zajętych ziem przez Garetha i jego wojska, przyniosło pozytywne skutki. Ci, którzy przeżyli bitwy, chętnie dołączali do wojsk Krwawnika. Z plebsu też znajdywali się ochotnicy. Brak zniszczeń oraz wsparcie miejscowych wsparło też logistykę i zaopatrzenie armii, nawet daleko od centrum państwa. Dzięki temu wszystkiemu możliwe było tak szybkie poprowadzenie walk.
Uwagi[]
Kampania Krwawnika oraz podręcznik "The Bloodstone Lands" podaje wydarzenia na rok 1149. Podręcznik "Zapomniane Krainy. Opis Świata" dokonał retcony, przesuwając wydarzenia na rok 1359.
Źródła[]
- Bloodstone Pass
- The Bloodstone Wars
- The Bloodstone Lands