Wendigo
Wendigo to straszne, żarłoczne duchy natury, nawiedzające zmarznięte tundry i puszcze. Wielu uważa je za nieumarłe duchy lub złych przybyszów, ale w rzeczywistości należą do świata natury. Są jej mroczną stroną - wieczne, głodne i okrutne. Obleczone w ciało siły kanibalizmu, samotności i szaleństwa. Wendigo większość czasu spędza, spacerując w powietrzu, a staje się materialny tylko w celu pożywienia się ofiarami. Jawi się wówczas jako zdziczała, dzikooka i nadnaturalnie szybka parodia tego, czym był niegdyś. Oczy stwora czasami płoną nienawistnym, zimnym światłem, a paszczę wypełniają ostre, krzywe zęby. Niektóre wendigo porastają splątane włosy, inne są łyse. Wszystkie mają jedną wspólną cechę - ich nogi kończą się zwęglonymi, krwawymi kikutami. Jako duchy powietrza nie potrzebują stóp. Wendigo mówią leśnym. Zapominają inne języki, które znały za życia.