Urdunnir

Przed wiekami wśród tarczowych krasnoludów nastąpił wielki podział. Część z nich zwanych Dziećmi Dumathoina zbuntowało się i zamieszkało niedostępne tereny podziemnych, bardzo bogatych w rudę jaskiń. Krasnoludy te ukochały życie pośród brudnej ziemi i żelaza. Pijąc wodę zanieczyszczoną tlenkiem różnych metali całkowicie uodpornili się na ich negatywne działanie. Mówi się, że krasnoludy te tzw. urdunnirowie czują silną więź z metalem i skałami, tak silną, że sami chcą być silni jak skała. Wieki spędzone pod ziemią spowodowały, że rzeczywiście urdunnirowie są doskonałymi w obróbce kamienia i metalu. Krasnoludy te silnie wyewoluowały. Ich skóra jest zawsze szara, podobnie jak długie włosy, które niekiedy są białe jak śnieg. Ich oczy są zawsze srebrne i wyglądają jak u ślepców, mimo to urdunnirowie doskonale widzą, choć wystawione na pełne światło słoneczne nie widzą nic, a także mogą całkowicie oślepnąć. Skóra tej rasy krasnoludów wykazuje bardzo silną twardość i wytrzymałość. Naturalny pancerz grubnie i twardnieje wraz z wiekiem krasnoluda, a żyją one średnio dłużej o sto lat od krasnoludów tarczowych. Urdunnirowie dorastają jedynie do 4 stóp, mimo to są bardziej wytrzymałe, muskularne i silniejsze od innych krasnoludów. Potrafią chodzić boso po ostrych skałach i "wziąć na swój grzbiet" niemal dwa razy tyle co inny krasnolud. Izolacja urdunnirów wykształciła w nich silną dbałość o swoje siedziby, a także sprawiła, że żyją w grupach rodzinnych, prowadzonych przez najsilniejszego członka rodziny. Plemię składa się z wielu rodzin, jednak to wewnątrz rodziny, posiadającej własne znaki rodowe, odbywa się całe życie krasnoluda.

Relacje[]

Urdunnirowie od wieków żywią niechęć wobec tarczowych krasnoludów, jednak ich relacje kończą się zazwyczaj na nieżyczliwej neutralności, ponieważ duże grupy urdunnirów schodzą dużym zastępom krasnoludów tarczowych z drogi. Mimo to w momencie spotkania członków obu tych podgrup krasnoludów tylko jeden z nich wychodzi z tego cało. Większość z nich przyjaźni się z svirfneblinami i innymi gnomami, a niekiedy także z ludźmi, choć robią to niezwykle rzadko. Nie mają problemów z zaakceptowaniem elfów czy półelfów, jednak nie robią tego z własnej woli, nie kontaktują się z półorkami, których traktują jak wrogów.

Religia[]

Jak nazwa wskazuje Dzieci Dumathoina oddają cześć Dumathoinowi i nie wyobrażają sobie, aby było inaczej. Odstępstwo od wiary grozi silnym prześladowaniem, a czasem także śmiercią. Podobnie jest w momencie, kiedy jakiś urdunnir zapragnie ożenić się z krasnoludzką kobietą z innego plemienia niż ich własne.

Język[]

Używają krasnoludzkiego ze skomplikowanym runicznym alfabetem, odrzucają niektóre słowa tarczowych krasnoludów. Wielu z nich zna wspólny, a najbardziej język gnomów. Chętnie poznają język swoich wrogów, mają jedynie ogromne opory w stosunku do języka drowów.

Ulubiona klasa[]

Kapłan Dumathoina, Wojownik.