Szczurołak
Szczurołak
Szczurołak
Szczurołak
Szczurołaki (ang. wererats) to gatunek likantropów zdolnych do przemiany w szczury. Cechują się przebiegłością i skłonnościami do zła. Zazwyczaj zamieszkują systemy tuneli położone pod większymi miastami. Szczurołakami często zostają niziołki.
W ludzkiej postaci szczurołak jest niskim, szczupłym i żylastym humanoidem o ruchliwych oczach i zwyczaju marszczenia nosa i ust pod wpływem emocji. Mężczyźni często noszą cienkie, postrzępione wąsy.
Postać hybrydy jest nieco niższa od humanoidalnej, cechuje się szczurzą głową i tułowiem wyposażonym w ogon oraz humanoidalnymi kończynami. Postać zwierzęca wygląda jak duży, mierzący około 60 centymetrów szczur. W tej postaci szczurołaki najchętniej podróżują i obserwują w ukryciu przeciwników. Szczurołakom często towarzyszy niewielkie stadko myszy lub szczurów, które podążają za nimi instynktownie, lecz nie są przez nie kontrolowane. Dodatkowo istoty te posiadają zdolność przywoływania ogromnych szczurów.
Szczurołaki potrafią używać broni we wszystkich trzech formach. Zwykle walczą krótkimi mieczami i sztyletami. Rany zadane tą bronią również mogą skutkować zakażeniem przeciwnika likantropią. Preferowaną taktyką tych istot jest wciąganie nieświadomych ofiar w zasadzki. W tym celu starają się w ludzkiej postaci zwabić obrany cel w ustronne miejsce, gdzie czeka na niego reszta stada. Schwytane ofiary są obrabowywane, trzymane dla okupu lub zjadane.
Zwyczaje[]
Szczurołaki bardzo nie lubią samotności i żyją w sforach, liczących od czterech do dwudziestu czterech osobników. Spotykane samotnie są albo jedynymi ocalałymi z pogromu, albo w trakcie realizacji jakiegoś podstępnego planu. Mimo tego nie nawiązują więzi osobistych takich jak miłość i nie posiadają instytucji małżeństwa. Rzadko kopulują między sobą. dzieci spłodzone z ludzkimi kobietami pozostają ludźmi, choć zachowują fizyczne podobieństwo do ojców. Dzieci ludzkich mężczyzn i szczurołaczych samic rodzą się jako duże szczury z ludzkimi dłońmi i po dwóch latach osiągają dorosłość, wraz ze zdolnościami przemiany w trzy postacie szczurołaka.
Szczurołaki zamieszkują podziemne tunele połączone z miejskimi kanałami albo podziemnymi cmentarzyskami. Żaden ruch w podziemnych świecie nie uchodzi ich uwagi. Na ich nieszczęście, ciała tych istot są tak przesiąknięte smrodem kanałów, że możliwość niepostrzeżonego działania w humanoidalnej postaci ogranicza się do najgorszych dzielnic miast a pula ludzkich partnerek i partnerów chętnych do współżycia z nimi jest mała i mocno zdegenerowana.
Szczurołaki postrzegają miasta jako tereny łowieckie. Uwielbiają okazywać swoją wyższość intelektualną i przewagę fizyczną nad liczniejszymi i pozornie potężniejszymi mieszkańcami powierzchni. Chętnie składają wizyty w podłych knajpach, gdzie mogą dostać tani bełt, jak również wypatrzyć potencjalną ofiarę, której śladem później podążają. Są ostrożne. Nigdy nie atakują, nie będąc pewnymi zwycięstwa. Jeśli bitwa nie idzie po ich myśli, bez wahania wycofują się, zmieniają w postać szczurów i pierzchają do swoich podziemnych kryjówek. Nie bronią nawet własnych domostw, jeśli miałoby to kosztować życie. Ponieważ wyposażenie w całości pochodzi z kradzieży, nie przywiązują się do niego i są świadom, że mogą bez trudu zdobyć nowe.
Należy tu wspomnieć o wrodzonej chciwości tych istot i skłonności do zbierania wszystkiego, co może przedstawiać jakąkolwiek wartość. Powstałe kopczyki zwykle zawierają więcej sieci niż bogactw, ale dokładne ich przeszukanie pozwala czasem na odkrycie czegoś naprawdę cennego.
Szczurołaki okupują ekologiczną niszę pasożytów. Zdają sobie sprawę z własnej fizycznej słabości wobec większości istot z powierzchni, starają się więc optymalnie wykorzystać odpowiedniejsze dla nich środowisko miejskiego podbrzusza. Zżerają odpadki cywilizacji i korzystają z jej ochrony, jakiej nie miałyby w dziczy lub Podmroku.