Szarlatan
Są tacy którzy udają moc i są tacy, którzy przodują w tym pozorze. Każdy może przebrać się w haftowaną szatę z symbolami hokus-pokus na niej lub rzucić się na fałszywy święty symbol i odgrywać kapłana. Każdy może oszukać tępego strażnika lub parę prostych wieśniaków, lecz przekonanie całego królestwa o twojej niewątpliwej magicznej mocy lub chodzenie pośród namaszczonych kapłanów jako jeden z nich wymaga prawdziwego szarlatana.
Czarodzieje i zaklinacze spędzają swoje życia na poszukiwaniu magicznych sekretów które zapewniają im ostateczną moc. Kapłani poświęcają się niebiańskim mocom w nadziei pewnego dnia wiecznej służby swoim boskim panom. Szarlatan wyśmiewa obu ze swoimi niesamowitymi zdolnościami podstępu, udając moc której inni poszukują bez marnowania czasu na modlitwę lub zakurzone tomy magii. Żyje według dawnego przysłowia, "moc dostrzeżona jest mocą osiągniętą". Szarlatan może przekonać niemal każdego że jest arcymagiem lub pobożnym duchownym religijnego zakonu. Bez względu czy szarlatan odgrywa rolę dla władzy, korzyści, ogólnego chaosu, lub swoich własnych nieodgadnionych celów, jego talenty pomagają mu przejść do prawdziwej rzeczy. Do czasu gdy ktokolwiek zda sobie z tego sprawę już dawno przenosi się, z upozorowaną śmiercią lub tajemniczym zniknięciem, tworząc kolejną legendę.
Setting rzymski[]
W rzymskim settingu szarlatan był wariacją klasową łotrzyka, który udawał czaromiota. Zwykle byli pochodzenia greckiego lub egipskiego. Wykorzystując iluzję sceniczną oraz urok osobisty oszukiwali plebs, ekwitów, senatorów, barbarzyńców i innych, dzięki czemu uzyskiwali dostęp do bogactwa i wpływów. Szarlatan potrafił zasymulować efekty niektórych zaklęć, wzmocnić tradycyjną, niemagiczną kurację leczniczą oraz lepiej pojmował naturę mistycznych zwojów. Nie posiadał istotnej umiejętności "ataku z zaskoczenia", a senatorowie (którzy nie byli w dramatycznych sytuacjach) z rezerwą podchodzili do wszelkiej maści "znawców magii".
Setting ograniczał opcję grania czarodziejem a klasa szarlatana miała być wstępem do stania się prawdziwym magiem. Przy odpowiednich studiach, analiz i wplątywań w ślepe uliczki wiedzy itd. szarlatan mógł stać się dwuklasowcem szarlatanem-magiem.
Źródła[]
- Dragon Magazine #335
- The Glory of Rome Campaign Sourcebook