Szakal w drugiej edycji D&D
Szakale (ang. jackals) to małe psowate ścierwojady które przemierzają ciepłe równiny różnych lądów. Nie są ani specjalnie agresywne ani odważne, za to całkiem pospolite.
Opis[]
Szakal (po lewej na dole) obok innych psowatych
Typowy szakal ma wąską głowę z ostrym, spiczastym pyskiem bardzo podobnym do lisiego. Resztą budowy ciała przypomina jednak wilka lub psa. Jego futro jest zazwyczaj jasnobrązowe i dość posiwiałe. Końcówka jego futrzastego ogona jest znacznie ciemniejsza, czasem nawet czarna.
Szakale osiągają 90 centymetrów długości.
Zwyczaje[]
Szakale prowadzą nocny tryb życia, w czym pomaga im pełne widzenie w słabym świetle. Chociaż zwykle poszukują jedzenia pojedynczo lub w parach, spotkać je można w małych grupach do sześciu osobników. Ilekroć wyruszają w trasę, mają zwyczaj wydawać z siebie swoje piskliwe wycie. Znane jako pheal, ten dźwięk słyszalny jest na dużą odległość i sam w sobie jest dużo straszniejszy niż wydające go zwierzę. Roślinożercy (także udomowieni) mogą wpaść w popłoch słysząc wycie szakala; w 10% przypadków wpadają one w panikę i rzucają się do ucieczki. Konie i inne udomowione zwierzęta mogą zostać uspokojone przez swoich panów, co zmniejsza szansę paniki do 5%.
Ich charakter jest po prostu neutralny.
Żywienie[]
Szakale unikają atakowania zdrowych istot które mogą wyrządzić im krzywdę. W takim wypadku wolą wyszukiwać słabą zdobycz (zwłaszcza starą, młodą, schorowaną lub ranną) by ukrócić walkę. Padlina stanowi główną część ich diety, a okazjonalnie jedzą też owoce.
Cykl życia[]
Szczenięta szakali dorastają szybko i już w wieku roku potrafią całkiem skutecznie same o siebie zadbać. W dziczy dożywają od 12 do 15 lat.
Środowisko[]
Szakale zamieszkują równiny, pustynie i stepy wzdłuż ciepłych regionów świata. Za dnia, kiedy słońce za bardzo im przygrzewa, pozostają w norach które wykopały pod ziemią. Wraz z zapadnięciem nocy wychodzą by polować.
Relacje[]
Szakale są leniwymi drapieżnikami i w łańcuchu pokarmowym pełnią raczej rolę padlinożerców niż łowców. Polując i zabijając co słabsze zwierzęta grają ważną rolę w procesie selekcji naturalnej. Co więcej padlina którą jedzą mogła by zgnić i stać się potencjalnym źródłem plagi.
Tam gdzie ich terytoria krzyżują się z ludzkimi, szakale czasem krzyżują się z udomowionymi psami. Szczenięta z takiej pary mogą zostać łatwo oswojone. Chociaż nie są na tyle dzikie by służyć za wartowników lub towarzyszy łowów, często stają się zwierzątkami w ludzkich społecznościach.
Z humanoidami[]
Chociaż nie jest przesadnie groźny, szakal ma groźną i tajemniczą otoczkę w mitologii różnych ludzkich kultur. Ich zwyczaj padlinożerstwa i dobijania słabych przyznał im reputację okrutników którzy wyrządzają innym niesłuszne zło. Inne kultury traktują je jednak jako ucieleśnienie naturalnej przebiegłości i rozwagi.
Ataki szakali na ludzi i inne humanoidy są i zawsze były rzadkie. W wielu regionach zamieszkanych przez szakale krążą istne opowieści grozy o ich czynach - ale zwykle bliższa analiza wyklucza prawdziwe pochodzenie tych klechd. Niektóre plemiona nomadów oswajają dzikie szakale, po czym wykorzystują je jako psy strażnicze. Młode, dzikie i oswojone szakale rzadko widuje się na wolnym rynku; oferowane na sprzedaż nie są wiele warte.
Szakala o piaskowej formie można przywołać czarem przyzwanie pustynnego sojusznika poziomu 1. Ten sam czar poziomu 4 pozwala przywołać złowieszczego szakala o piaskowej formie. Zwyczajne kojoty można też przywołać za pomocą magicznej torby sztuczek.
Walka[]
Szakale na ogół uciekają kiedy zostaną zaatakowane lub w obliczu groźniejszego drapieżnika. Po prawdzie to nawet zaniechują polowania jeśli ofiara okaże się być twardsza niż się spodziewały.
Szakale atakują gryząc - chociaż nie jest to specjalnie groźne, to wystarczy. Często rzucają się do przodu by ugryźć, po czym wycofują się na bezpieczny dystans by zobaczyć jaki skutek odniósł ich atak. Jeśli więcej niż jeden szakal próbuje obalić konkretną zwierzynę, będą atakowały w przypadkowy sposób, bez szczególnej koordynacji swoich działań.
Odmiany[]
Znane są trzy gatunki szakali: złocisty, czaprakowy i pręgowany. Poza swoimi umaszczeniami, wszystkie trzy są bardzo podobne.
Złowieszczy szakal[]
Złowieszczy szakal
Złowieszczy szakal jest wielki jak kucyk. W przeciwieństwie do zwyczajnych szakali, złowieszcze polują bez strachu w dzień lub w nocy, w każdym obszarze i są nawet tak śmiałe by wkroczyć do miejskich osiedli w poszukiwaniu niechronionego inwentarza - lub nawet niepilnowanych dzieci. Ich myśliwskie wycie przeszywa ich ofiarę grozą, a cywilizowany lud, który słyszy je spoza swoich namiotów wie że śmierć jest w pobliżu.
Złowieszcze szakale polują pojedynczo lub w parach. Swoją ofiarę ścigają tak długo aż będzie wyczerpana, po czym współpracują by atakować zdobycz z każdej strony. Przy udanym ataku ugryzieniem mogą powalić ofiarę.
Zobacz również[]
- Anubis
- Kojot
Źródła[]
- Monster Manual (1977; 1e)
- Monstrous Compendium Volume One (1989; 2e)
- Monstrous Manual (1993; 2e)
- Sandstorm (2005; 3e)
- Monster Manual: Księga Potworów (2014; 5e)