Kender
Kenderzy
Przedstawiciele innych ras traktują kenderów jak duże dzieci Krynnu. Te drobne istoty cechuje krótki czas koncentracji, nieodparta ciekawość oraz nieustraszoność, która służy im dobrze w bitwie, jednak często wpędza w kłopoty (wraz z towarzyszami podróży).
Osobowość[]
Kenderzy wiodą beztroskie życie, w którym każdy dzień przynosi cudowne tajemnice czekające na odkrycie. Najsilniejszą cechą ich charakteru jest nienasycona ciekawość i kompletny brak strachu, co w połączeniu daje straszny efekt. Wszystkie mroczne jaskinie aż proszą się o zbadanie, zamknięte drzwi o otwarcie, a każda skrzynia kryje coś intrygującego. Około 20. roku życia młodego kendera ogarnia zew wędrówki - przemożne pragnienie porzucenia domu i wyruszenia w podróż. Niemal wszyscy przedstawiciele opisywanej rasy napotkani poza rodzinnym domem podążają za tym głosem. Kenderów pociąga wizja wszystkiego, co nowe i interesujące. Jedynie w krańcowych okolicznościach instynkt samozachowawczy bierze u nich górę nad ciekawością. Nawet groźba bliskiej śmierci nie powstrzyma kendera, gdyż śmierć to tylko początek, następnej, naprawdę wielkiej przygody. Owszem, kender posiada pewien instynkt samozachowawczy i nie ma ochoty łatwo poświęcać życia w pogoni za przygodą. Jednak tendencja do działania pod wpływem impulsu i wbrew zdrowemu rozsądkowi, czyni z nich osoby nierozważne w obliczu niebezpieczeństwa - rzecz bardzo groźna dla drużyny poszukiwaczy przygód. Najgorszą męką kenderów jest nuda, którą starają się pokonać bez względu na koszta. Powiada się, że nie ma nic bardziej niebezpiecznego na Krynnie od znudzonego kendera i nic bardziej przerażającego niż kender mówiący "Ups!". Przedstawiciele opisywanej rasy składają się wręcz ze skrajności. Śmiech chichoczącego kendera jest nieodparcie zaraźliwy, a widok przygnębionego smutkiem potrafi rozedrzeć serce. Nie umie on długo skupić uwagi na czymkolwiek, a najwięcej strachu wzbudza u towarzyszy, kiedy się nudzi. Gdy kender nie znajduje niczego interesującego do zrobienia, postanawia sam uczynić coś ciekawego. A skutki często bywają opłakane. Nienasycona ciekawość kenderów każe im grzebać wszędzie - również w rzeczach prywatnych innych osób. Przywłaszczają oni sobie absolutnie wszystko, co wpadnie im w oko. Fizyczne przeszkody oraz pojęcie własności są dla nich obce, a wartość materialna przedmiotów nic nie znaczy. Równie dobrze mogą zafascynować się piórem lolka kozodoja, co drogocennym szafirem. Kender jest najszczęśliwszy, gdy grzebie w cudzych kieszeniach, sakwach i plecakach. Opisywani nie uważają przywłaszczenia sobie cudzej rzeczy za kradzież, jak inni rozumieją taki czyn (kender jak każdy gardzi złodziejstwem). Swe czyny określają mianem "podbierania" lub "pożyczania". Ponieważ mają szczery zamiar zwrócić wszystko prawowitym właścicielom. Po prostu wokół dzieje się tyle fascynujących i cudownych rzeczy, że zwyczajnie zapominają oddać pożyczone przedmioty. Gdy ktoś oskarża ich o złodziejstwo czy kieszonkowstwo, są w najlepszym przypadku oburzeni, a w najgorszym oburzeni. Zawsze dają całkowicie racjonalne wytłumaczenia dla odparcia niemal każdego postawionego im zarzutu. Oto przykłady ich ulubionych usprawiedliwień.
- Musiało wpaść mi do kieszeni.
- Upuściłeś to, więc podniosłem, żeby ci oddać.
- Ja tylko to zabezpieczyłem. Przecież ktoś mógłby ukraść!
- Zapomniałem, że to mam. Czy to twoje?
- Co za zbieg okoliczności! Mam zupełnie takie samo.
- A to nie miał być prezent dla mnie?
Podbieranie przedmiotów to naturalna czynność codziennego życia kendera. Rozróżnienie pomiędzy typowym dla tej rasy pożyczaniem a wykrętami złodzieja czy łotrzyka to kwestia subtelna, acz istotna. Niestety, jedynie kenderzy naprawdę rozumieją tę różnicę. Jeżeli kender obdarzy kogoś przyjaźnią, będzie przyjacielowi niezłomnie wierny. Gdy tylko przedstawiciel opisywanej rasy ma okazję (co trzeba przyznać, wymaga wielkiej cierpliwości ze strony niekendera, zawiera z towarzyszami trwałe więzi. Kenderzy nie lękają się o siebie, ale potrafią bać się o przyjaciół. Często obawa o przyjaciół osłabia wrodzone instynkty tej rasy. Utratę towarzyszy kenderzy mocno przeżywają, a widok któregoś z nich zdjętego żałością potrafi doprowadzić do łez współczucia nawet twardziela o kamiennym sercu. Ważnym składnikiem ciekawskiej kenderskiej natury jest niepodatność na efekty strachu. Nieustraszoność zapewnia im poczucie wielkiej pewności siebie i sprawia, że w sytuacjach stresowych działają bardzo efektywnie - jeśli tylko towarzysze dadzą radę utrzymać kendera na wodzy dostatecznie długo, by wypracować plan akcji. Członkowie rzeczonej rasy niemal w każdej sytuacji zachowują się praktycznie, wykazując odwagę, która szybko znajduje uznanie w oczach świadków. W tych rzadkich chwilach, gdy kenderzy odczuwają strach, przypisują to dziwnym sensacjom w brzuchu i mogą zrzucać winę na jakieś niestrawne pożywienie.
Źródła[]
- Smocza Lanca: Opis Świata