Behir w piątej edycji D&D
Behir
Zjadłem dziś już trzy olbrzymie nietoperze, sześciu troglodytów i łupieżcę umysłów, ale nic nie szkodzi. W moim brzuchu jest jeszcze mnóstwo miejsca dla ciebie i twoich przyjaciół.
-Behir Lludd przed walką z poszukiwaczami przygód w Zaginionych Jaskiniach Tsojcanthu
Behiry to zamieszkujące Plan Materialny magiczne istoty o wyglądzie długich na 14 metrów gadów, chodzących na wielu krótkich odnóżach. W razie potrzeby behiry mogą przykurczać swe odnóża i pełzać niczym węże. Pyski tych istot przypominają krokodyle, jednak na podobieństwo węży są w stanie rozwierać szczęki bardzo szeroko i połykać ofiary w całości. Ciała behirów pokrywają obręczopodobne łuski o wysokiej twardości. Ich zabarwienie waha się od ultramaryny do głębokiego błękitu, za wyjątkiem brzucha, który jest bladoniebieski. Wyrastające z tyłu głowy różki służą istocie do czyszczenia i pielęgnacji łusek, jako broń natomiast są bezużyteczne.
W walce behiry preferują owijanie się wokół ofiary i duszenie bądź miażdżenie jej w uścisku potężnego cielska. Dysponują także elektryczną bronią oddechową, a przy wyjątkowo udanym ataku są w stanie połknąć ofiarę wielkości człowieka w całości.
Behiry polują na terytorium łowieckim obejmującym zwykle około 600 kilometrów kwadratowych. Na legowiska wybierają zwykle wysoko położone, niedostępne jaskinie. Behiry nie żywią przyjaźni do smoków i nigdy nie współdzielą terytorium z żadnym przedstawicielem smoczego rodzaju. Jeżeli smok wkroczy na terytorium behira, ten zrobi wszystko żeby skłonić go do odejścia, w ostateczności ustępując i samemu odchodząc. Behiry nigdy świadomie nie naruszają terytorium smoków.
Behiry są samotnikami, łączącymi się w pary tylko na okres rozrodu. Po godach samica składa od 1 do 4 jaj, których pilnuje przez osiem miesięcy. Samiec dostarcza jej przez ten czas pożywienie. Po wylęgu młode są natychmiast zdolne do samodzielnego życia i "rodzina" rozdziela się. Nowo wyklute behiry mają około 60 cm długości i jedynie 3-4 pary nóg. Rozmiary i ilość nóg dorosłego osobnika osiągają po mniej więcej pięciu latach.
Rozmaite organy behirów są cennymi substratami alchemicznymi. Różki służą do pisania zwojów magicznych związanych z błyskawicami a pazury do zwojów neutralizacji trucizny. Serca tych istot są pomocne przy warzeniu antidotów. Łuski są poszukiwane przez zbrojmistrzów jako dobry materiał do konstrukcji zbroi łuskowych.
Behir halruaański[]
Halruaański behir
Halruaańska odmiana wielonogiego behira jest mniejszą, bardziej magiczną rasą niż behiry z innych stron. Występują w roli strażników, a czasem zwierzątek domowych. Plotki głoszą, że podejrzane elementy w halruaańskim społeczeństwie hodują krwiożercze rodzaje przeznaczone do walk behirów, ale taki sport nie znajduje powszechnego uznania, choć nie jest zakazany. Halruaańskie behiry osiągają dojrzałość w wieku pięciu lat, dochodząc do rozmiarów o połowę mniejszych niż zwykłe behiry. Rzadko osiągają 6 metrów i wagę 750 kilogramów. Halruaańczycy zwykle "zużywają" behiry zanim urosną zbyt duże. Halruaańskie behiry znane są z kolorowych skór. Najczęściej trafiają się niebieskie, ale nowatorscy hodowcy (nieodmiennie nekromanci) wyhodowali odmiany zielonych, koralowych, a nawet różowych potworów. Intelekt halruaańskiego behira ucierpiał wskutek hodowli dla ubarwienia i rozmiarów. Nadal są jednak sprytnymi drapieżnikami i bystrookimi strażnikami, a skutecznością broni oddechowej w niczym nie ustępują swym większym kuzynom. Halruaańskie behiry nie mówią żadnym zrozumiałym językiem.
Źródła[]
- Księga Potworów
- Dragon Magazine #333
- Lśniące Południe
- Monstrous Manual