Piaskowi łowcy
Piaskowy łowca (ang. sand hunter) to niewielkie, magiczne zwierzę o neutralnym dobrym charakterze i silnych więziach społecznych. Z natury zamieszkują wyłącznie ciepłe pustynie.
"Mała grupa łuskowatych, psowatych stworzeń sadzi susy przez piach. Przedziwne skomlenie otacza sforę, która porusza się niczym jedno ciało."
Piaskowi łowcy są dziwacznymi, inteligentnymi drapieżnikami, które egzystują tylko i wyłącznie w sforach (liczących od czterech do sześciu osobników). Każdy członek stada ma długą, wężową szyję i umięśniony pysk (co pomaga mu manipulować przedmiotami, którymi ta istota potrafi operować).
Stworzenia te posiadają "grupowy umysł", pozwalający grupie na działanie niczym jeden byt. Grupowa świadomość napędzana jest przez wysoko-tonowe ultradźwięki, zwykle zbyt wysokie by usłyszał je człowiek. Posiadają też ograniczony kontakt telepatyczny. Jeśli jeden piaskowy łowca zostaje oddzielony od stada (lub przy życiu pozostają jeden lub dwa osobniki), zmyślność stada zostaje załamana. Odizolowani, piaskowi łowcy stają się zwykłymi zwierzętami, pozbawionymi inteligencji i dzikimi. Nie żyją w tym stanie długo.
Piaskowi łowcy lubią polować na zwierzęta roślinożerne z równin i pustyń, używając swego nadnaturalnego grupowego umysłu i kordynacji, by dorwać ofiarę dużo większą niż oni sami. Mimo to, są nieśmiałe w obliczu zaatakowania, zwykle wybierając wtedy umknięcie i chowanie się. Od pokoleń mają dobre relacje z rasą asherati, którzy zwą je "duchami piasków" i często polują wespół z nimi.
Polowanie[]
Podczas łowów, sfora piaskowych łowców rozchodzi się aż do granic zasięgu ich komunikacji. Wyszukują ofiarę i zaganiają ją do siebie nawzajem. Mogą też dawać sobie wyjace sygnały, by inni członkowie grupy wycofywali się lub postępowali naprzód. Ograniczają jednak owe "sforowe gadanie" do minimum, by nie spłoszyć potencjalnej zwierzyny. Kiedy tylko grupa zbliży się do celu łowów, używają sonicznego wycia by oszołomić ofiarę. Jeśli im się to powiodło, atakują.
Zaatakowani, piaskowi łowcy używają sonicznego wycia by onieśmielić napastników, po czym zwiewają do ukrytego leża sfory.
W walce, skaczą na przeciwników, oflankując ich i odwracając ich uwagę (by reszta stada też mogła oflankować - a w grupie doskonale koordynują współpracę). Próbują przy tym przygwoździć i powalić wroga. Gdy im się to uda, cała sfora atakuje obezwładnionego. Co najmniej trzy osobniki (blisko siebie) mogą też razem wydać z siebie głośny skowyt, który oszałamia inne stworzenia - nie działa on jednak na głuche istoty.