Oreada w piątej edycji D&D
Oreada
Oready to istoty baśniowe, będące górskimi odpowiednikami driad, a więc pełniące dla gór funkcję opiekunek, strażniczek i pasterek. Oready występują głównie na Arborei, Ziemiach Bestii i Ysgardzie, a także na Materialu. Są giętkimi, twardymi kobietami o skórze koloru skał góry, którą się opiekują. Bywają oready gładkie i okrąglutkie jak piaskowiec czy wapień, ziarniste i czerwono-czarne jak granit albo kanciaste i brylaste jak gnejs. Ich oczy mają barwę czystych klejnotów a włosy przypominają porosty barwy bladoszarej, jasnozielonej albo ciemnoceglastej. W zimie ich włosy i ramiona przybierają biała barwę, na podobieństwo ośnieżonych szczytów. Oready ubierają się w luźne czarne, szare albo złote togi, które lubią ozdabiać wielobarwnymi ornamentami i wstążkami, zawsze imitującymi jakieś naturalne obiekty jak strumienie czy wodospady. Oready mówią dialektem języka driad, znają również języki satyrów, korredów, galeb duhr, krasnoludów i gigantów górskich i kamiennych. Żyją w dobrych stosunkach z innymi istotami baśniowymi, nie znoszą natomiast krasnoludów, gnomów i innych ras zajmujących się ryciem w ziemi i górnictwem. Nie przepadają też za sylfidami, które często kpią i dokuczają swoim dalekim kuzynkom.
Każda oreada przynależy do pojedynczego szczytu górskiego, w którego obrębie może podróżować do woli, nie będąc jednocześnie w stanie oddalić się na więcej niż pół kilometra od jego podnóża. Są związane esencją życiową ze swą dziedziną i, choć trudno zabić górę, cierpienie sprawia im kopanie w niej, niszczenie flory czy magiczna erozja. Zdarza się spotykać grupy spokrewnionych ze sobą i współpracujących oread, które opiekują się szczytami w obrębie jednego łańcucha górskiego, jednak zazwyczaj żyją one samotnie. Raz na stulecie mogą począć jedno dziecko, którego ojcem jest satyr lub korred, wykorzystywany tylko jako ogier rozpłodowy i nie dopuszczany i nie żywiący zwykle takiej chęci) do dziecka po narodzinach. Jeśli urodzi się dziewczynka, przez pierwsze 19 lat życia przypomina korreda, później przekształcając się w oreadę. Chłopczyk pozostaje w postaci ojca i po usamodzielnieniu się opuszcza matkę.
Oready żywią się minerałami, z których najbardziej lubią kamienie szlachetne. Chętnie przyjmują je jako podarki, nie wstydząc się domagać ich od potencjalnych zalotników. Lubią metalową biżuterię, ale nie jedzą metali w żadnej postaci.
Oready unikają walki, jednak z bezwzględną wrogością odnoszą się do górników, drwali i budowniczych naruszających ich terytorium. Ich najsilniejszą bronią jest pieśń kamienia, potężny i bardzo trudny do złamania urok, zobowiązujący opętanego trepa do służby oreadzie przez okrągły rok. Oready są dobrymi magiczkami, ponadto potrafią teleportować się w dowolne miejsce w obszarze ich góry oraz wnikać w skałę i swobodnie przez nią podróżować. Ich ulubioną taktyką jest wychynięcie ze skały za plecami intruza i obezwładnienie go, nim zdąży zareagować. Oready przyjaźnią się z górskimi lampartami, tygrysami i kozicami, przebywającymi na terenie ich dziedziny. Traktują je jak przyjaciół i w razie potrzeby stają w ich obronie.
Śnieżnowłose przydzielają młodym oreadom ich własne szczyty do opieki.
Śnieżnowłosa[]
Śnieżnowłose to legendarne oready, które złamały więzi ze swymi szczytami i zostały strażniczkami całych łańcuchów górskich. Są to najstarsze z oread, strażniczki wiedzy i dziedzictwa całej rasy. Znajduje to odbicie w ich śnieżnobiałych włosach, wyrazistych rysach i steranych wiekiem ciałach. Śnieżnowłose są znacznie potężniejsze od swoich młodszych sióstr i dysponują potężną magią, zdolną nawet wywoływać trzęsienia ziemi i zmieniać wrogów w głazy samym dotykiem, choć uciekają się do tego tylko w ostateczności. Śnieżnowłose zabierają dorosłe już córki oread i przydzielają im ich własne szczyty do opieki. Jako takie są uważane wśród dorosłych oread za zwiastunki smutku. Innym zadaniem tych nestorek jest ochrona gór przed stoczeniem się do innego planu. Gdy występuje takie zagrożenie, śnieżnowłose walczą do końca w obronie dotychczasowego porządku.
Śnieżnowłose są uprzejme, wesołe i rozmowne, pełne typowego dla sędziwych istot spokoju ducha. Niektóre służą nawet jako gestorki bogów. Ponoć grupa siedmiu prastarych oread służy jako duchy opiekuńcze Olimpu.