Nagpa w piątej edycji D&D
Nagpa
Nagpa jest rezultatem klątwy rzuconej na samolubnych i samotniczych magów przez potężne nieśmiertelne byty. Klątwa czyni ofiarę ohydną i oszpeconą, zmuszając ją do permanentnej izolacji. Nagpa przypomina swoją poprzednią formę, z wyjątkiem tego że jej głowa jest sępia, a jej ciało wysuszone i uschnięte, niczym u kogoś bardzo starego. Jest otoczona przez dziwaczny odór ptasiego łajna, stęchlizny, pyłu i zepsutych alchemicznych rzeczy. Wściekłe i zgorzkniałe odnośnie swojej klątwy, nagpy są drażliwe i ciężkie w rozmowie. Jedynie życzenie lub cud mogą usunąć klątwę nagpy, i wiele nagp przemierza świat w poszukiwaniu takiej magii, lub środków by rozwinąć swoje własne moce wystarczająco by rzucić je same. Większość z nich nosi laskę nagpy. Nagpy są antyspołeczne, lecz nie otwarcie wrogie. Jeśli zmuszone są walczyć, preferują czary o dużym zasięgu (zarówno by odegnać przeciwników, jak i wprost ich zabić), więc nie muszą zbliżać się do innych stworzeń, wchodząc w starcie jedynie w ostateczności. Nie mogą się rozmnażać (jako że są kompletnie bezpłciowe) i nie muszą jeść i pić (chociaż muszą odpoczywać normalnie by przygotować czary i nie są niepodatne na czary, które wywołują sen). Nie mogą wyrażać takich emocji jak rozbawienie lub żal. Nagpy są tak zawstydzone swoją klątwą, że często polują na każde stworzenie z wiedzą o ich rasie, używając swojej zdolności zlokalizowania stworzeń by wyśledzić takich sprawców. Ze względu na to i ich tendencję by pracować samotnie, jedynie garstka stworzeń na świecie zna powód ich klątwy - wielu wierzy jedynie że są rzadkimi czarownikami o zwierzęcych głowach. Nagpa mówi wszystkimi językami jakie znała przed transformacją, a dodatkowo nag (NAWG), złożony ze skrzeków, krakania i wrzasków. Językiem trudno mówić po cichu i jest nieprzyjemny dla uszu - zdecydowanie nie coś dobrze przystosowane do szeptania i uprzejmej konwersacji.
Zobacz też[]
Źródła[]
- Creatures Catalogue
- Monstrous Compendium Mystara Appendix
- Mordenkainen's Tome of Foes