Miedziany smok

Smok


Miedziany smok
Broń oddechowa	Stożek spowalniającego gazu lub kwasu
Łuski	U młodych rudobrązowe, z wiekiem nabierają połysku miedzi, na starość zieleniejąc
Teren	Suche, skaliste wyżyny i góry
Charakter	Chaotyczny dobry

Miedziane smoki (ang. copper dragons) to przedstawiciele gatunku smoków metalicznych. W Monster Manual 1e (1977) ich nazwa naukowa brzmi Draco Comes Stabuli (łac. Smok Konstabl).

Miedziane smoki to znani żartownisie, figlarze i zadawacze zagadek. Są dumne i nie lubią przegrywać, co nie zdarza się im często. Jak na swój charakter są dość chciwe i samolubne, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi bogactwo. Charakterystyczną cechą ich wyglądu są kostne narośle na czaszce, przypominające przyrośnięte do czoła rogi. Zamieszkują suche, skaliste tereny, często wyżynne lub górskie. Ich jaskinie są wąskie a wejścia zamaskowane są głazami. Wnętrze pieczar smoki przekształcają w labirynty z otwartym stropem, co pozwala im uderzać z góry na błądzących intruzów. Miedziane smoki potrafią docenić elokwencję i zazwyczaj puszczają wolno dobre i neutralne istoty potrafiące wykpić się nieznanym wcześniej żartem lub zagadką. Drażnią ich istoty nie śmiejące się z ich żartów i nie przyjmujące z radością dobrodusznych kpin na swój temat. Miedziane smoki są zapalonymi myśliwymi, doceniającymi wyzwanie, jakie daje upolowanie trudnej do wytropienia zwierzyny. Choć są wszystkożerne, najchętniej żywią się skorpionami i innymi jadowitymi istotami. Są przekonane, że konsumowany jad wyostrza ich dowcip. Ich przewód pokarmowy radzi sobie doskonale z rozkładaniem trucizn, jednak zranione zatrutą bronią odczuwają jej efekty.

Naturalnymi wrogami miedzianych smoków są zamieszkujące podobne środowisko smoki czerwone. Napotkawszy je, miedziane smoki wycofują się, zbierając większe siły przed zaatakowaniem tych potężniejszych od nich istot. W walce miedziane smoki starają się rozdrażnić i wyprowadzić z równowagi przeciwników. Często używają w tym celu swoich magicznych zdolności kształtowania kamienia. Oprócz broni oddechowej dysponują zdolnością pajęczego chodu (przyczepność do skalnych powierzchni) i odpornością na kwas.