Mantikora w piątej edycji D&D
Mantikora
Mantikory kochają smak ludzkiego mięsa. Dlatego przez góry zawsze podróżuję w towarzystwie ludzkich strażników.
- Marthok Uldarr,- krasnoludzki handlarz miedzią
Mantikory to magiczne bestie, posiadające tułów, grzywę i kończyny lwa, błoniaste skrzydła, głowę podobną do ludzkiej i ogon pokryty żelaznymi kolcami. Lubują się w smaku ludzkiego mięsa. Z wysokością 1,8 metra w kłębie i ciałem długim na 5 metrów są potężnymi przeciwnikami. Ich skrzydła mają rozpiętość ponad ośmiu metrów.
Istoty te lubują się w ataku z powietrza i rzadko stąpają po ziemi. Ogony mantikor są przystosowane do ataku dystansowego. W razie zagrożenia strzelają ostrymi kolcami w napastnika, a następnie dążą do zwarcia, w którym puszczają w ruch zęby i pazury. Mimo wszystko, mantikory nie są najlepszymi lotnikami, co sprytny przeciwnik jest w stanie wykorzystać.
Zwyczaje[]
Mantikory są spotykane w każdym środowisku, preferują jednak ciepły klimat. Ich rozmieszczenie przestrzenne jest odbiciem rozmieszczenia ich ulubionego pożywienia - ludzi. Teren łowiecki jednej mantikory obejmuje około 30 kilometrów kwadratowych i przynajmniej jedno ludzkie osiedle. Terytoria te często przenikają się z terenami innych mantykor i innych drapieżników polujących na ludzi, na przykład niektórych smoków. Ich inteligencja jest mniejsza od ludzkiej, przewyższa jednak znacznie zwierzęcą.
Mantikory łączą się w pary na całe życie. Samiec opiekuje się samicą w czasie ciąży i dostarcza jej pożywienie. Samica rodzi zwykle dwa młode, które dorastają w ciągu pięciu lat. W początkowej fazie życia chronią się między przednimi nogami matki. Czasami są chwytane i tresowane przez ludzi, jednak tresura taka jest trudna i niebezpieczna, a po osiągnięciu dorosłości większość pozornie oswojonych mantikor ucieka na wolność. Nawet tak wytresowane osobniki nigdy nie pozwalają się dosiadać. Dorosłe mantikory czasem z własnej woli służą złych humanoidom w zamian za zapewnienie stałej dostawy żywności.
Dzikie mantikory pożerają swoją zdobycz na miejscu jej upolowania, zaciągając ją do gniazda martwą jedynie w przypadku, gdy dokarmiają ciężarną partnerkę, natomiast żywą jeżeli trwa okres nauki polowania dla młodych. Często gromadzą przedmioty należące do ofiar - z ciekawości, naśladując inne potwory, w celu napawania się przyjemnym ludzkim zapachem lub traktując je jako przynętę. Brak chwytnych kończyn uniemożliwia tym istotom wykorzystanie zdobyczy w praktyce, jednak czasami są wyposażane przez swoich ludzkich sojuszników w magiczne obroże lub bransolety.
Mantikory są bezcennymi sojusznikami i straszliwymi przeciwnikami. Grzywy i skóry tych istot osiągają bardzo wysokie ceny, a posiadanie przez myśliwego takiego trofeum świadczy o jego najwyższej klasie.
Zobacz też[]
- Mantimera - hybryda mantikory i chimery.
- Mantismoczysko - hybryda mantikory i złego smoka.
- Lammasu
- Shedu
- Sfinks