
Lupin
Lupiny istnieją w sednie dualności, rozdarte nieustannie między dwoma mitologicznymi istotami. Większość z tych psogłowych humanoidów rzadko zastanawia się nad tematem, żyjąc swoimi życiami w komforcie swoich indywidualnych rodzin, zachowując taką spekulację na cichsze czasy swoich niedołężnych lat. Jednak nielupińscy mędrcy i historycy (z lupińskim wkładem) często rozważają i debatują tę sprawę. Chociaż większość uznaje debatę czysto akademicką, lupińscy duchowi przywódcy aktywnie dowodzą dwóch wersji swojego stworzenia. Oryginalna i najpopularniejsza historia stworzenia pochodzi z ich starożytnej słownej tradycji, cechując lupiny jako potomków wilkołaków które odrzuciły chaos swoich miesięcznych morderczych hulanek. Zwolennicy tej teorii zwracają uwagę na niesamowitą zdolność lupinów do wywąchiwania wilkołaków jak również oczywiste fizyczne podobieństwa. Nowsza teoria pochodzenia, oryginalnie zaproponowanego przez lupińskiego mędrca Hektora Roffa, twierdzi że fanatyczna wrogość między likantropami i lupinami pochodzi od stresów umiejscowienia lupinów przez inne rasy. Wyznawcy jego teorii, zwani Hektoritami, proponują że ich rasa pochodzi z połączenia ludzi i gnolli i że wczesne lupiny stały się słynnymi łowcami wilkołaków by udowodnić strachliwym ludzkim sąsiadom że w rzeczywistości same nie były wilkołakami. Większość lupinów uznaje tę teorię niedorzeczną, chociaż młodsze pokolenia wydają się faworyzować ten mniej idealistyczny pogląd. Bez względu na pochodzenie lupiny zawsze miały powiązania z wilkołakami. Dzień po tym jak lupińskie dziecko udowodni samo odstawienie od piersi jedząc stałe pokarmy, wioska łowców wilkołaków zwanych hruff zaczyna uczyć je podstaw zabijania likantropów. Ten dzień, znany jako dziecięcy Zachód Księżyca jest jedynie pierwszym rytuałem przejścia dla lupina. W okresie dojrzewania lupiny przechodzą inny rytuał zwany ru'rutoo (dla chłopców) lub ro'rutach (dla dziewczynek). Dokładny rytuał różni się od plemienia do plemienia, lecz zazwyczaj obejmuje spędzenie nocy na łąkach jedynie z wierzchowcem jako towarzyszem. Sukces w tym rytuale czyni młodego lupina oficjalnym członkiem plemienia i pozwala mu lub jej na szansę na podróż ze starszym na Białe Wycie. Gdy pysk i głowa lupina zaczynają bieleć (naturalna zmiana dla rasy która przychodzi wraz z wiekiem) przechodzi przez jeden ostateczny rytuał złożony z poszczenia i intensywnej medytacji. Na zakończenie tego rytuału, stary lupin jest uznawany za starszego i staje się wybieralny do największego z honorów: reprezentowania plemienia w Białym Wyciu. Plemiona lupinów praktykują ścisłą egalitarną demokrację i często operują bez lidera (chociaż starsi w plemieniu mogą często decydować głosami młodszych członków). Raz do roku plemię wybiera mówcę spośród starszyzny watahy jako reprezentanta. Ten osobnik nie może utrzymywać pozycji dłużej niż rok i nie może zostać wybrany ponownie póki starszy z każdej innej watahy w plemieniu nie działał jako mówca. Wybrany starszy (i świta niezamężnych młodych) podróżuje wtedy do zebrania innych mówców lupinów z pobliskich plemion. To zebranie, Białe Wycie, działa zarówno jako spotkanie dla ważnych dyskusji pośród starszyzny jak również szansa dla młodych lupinów by znaleźć partnerów spoza plemienia. Białe Wycie często degeneruje się w opijaną winem celebrację która trwa do trzech tygodni. Lupiny zachowały stały płomień znany jako bg'tyr. Nawet gdy plemię przemieszcza się ze swojej wioski by wędrować przez relatywnie suche równiny przez trzy miesiące lata, bg'tyr plemienia płonie nadal wewnątrz pokrytej miedzią cedrowej miski. Zadanie utrzymania światła bg'tyr spada na grupę lupińskich dziewczynek zbyt młodych by nosić dzieci—po jednym takim szczeniaku z każdej watahy w plemieniu. Te dziewczynki, znane jako, partnerki bg'tyr, często w dorosłości często zyskują rozgłos w społeczności. Wiele plemion lupinów uznaje tydzień pełnego księżyca ważnym religijnie czasem. Podczas trzech dni gdy księżyc jest najjaśniejszy, hruffs z pobliskich wiosek zbierają się by formować łowcze watahy znane jako ah'flir. Te watahy ah'flir posiadają specyficzne przeznaczenie tropienia i zabijania tak wielu wilkołaków i innych likantropów jak to możliwe.
Psychologia[]
Wszystkie lupiny uznają zaufanie i lojalność znakiem rozpoznawczym odpowiedzialnego społecznego zachowania. Generalnie pracują dla dobrobytu swojej społeczności, czy jest to plemię, wielorasowy druidyczny krąg czy grupa poszukiwaczy przygód. Lupin zawsze zna swoją powinność i rzadko ją porzuca bez dobrego powodu. Oddane i cierpliwe górują przy zadaniach które mogą wymagać długich okresów oczekiwania i jako tacy są wyjątkowymi tropicielami, winiarzami i myśliwymi. Lupiny lubią społeczne interakcje i gardzą byciem w samotności. Łatwo zdobywają przyjaciół i lubią tłumy (chociaż niekoniecznie jako centrum uwagi). Przypuszczalnie ponieważ dają swoją przyjaźń i lojalność tak łatwo, lupiny utrzymują silne urazy przeciw tym którzy zawiedli ich zaufanie. Wielu byłych partnerów biznesowych lub towarzyszy podróży umarło z rąk lupinów które poczuły się wykorzystane lub oszukane.
Zobacz też[]
Źródła[]
- Dragon Compendium