Libris Mortis
Księga ta bierze swoją nazwę od zestawu tomów napisanych w dialekcie niebiańskiego przez aasimarskiego kapłana Pelora imieniem Acrinus, który w przeciągu dekad zbierał informacje z różnorodnych innych źródeł. Z grubsza przetłumaczone oznacza “Z Ksiąg Umarłych”, chociaż niektórzy mędrcy twierdzą że obecna nazwa jest bękartyzacją oryginalnego tytułu Acrinusa. Jako że jest od dawna martwy dialekt niebiańskiego nie jest dłużej używane przez żywe istoty, jest to niemożliwe do potwierdzenia. Elfia księga Maie Firvain (“Poza Śmiercią”) była jednym z pierwszych traktatów o rzeczywistościach nieśmierci. Większość mędrców uznaje tą pracę za zbyt oderwaną i kliniczną by była bardzo użyteczne, lecz ma swój udział zwolenników. By nie dać się wyprzedzić swoim znienawidzonym kuzynom, drowy również kontynuowały ten temat. Ich najbardziej znaczący wkład, Tsabal Gulstrae (“Tkacze Mrocznej Pustki”), odkrywał nowe głębiny nekromantycznej wiedzy. Księga jest wymaganą lektura w większości drowich akademii magii, a kopie są również na półkach wielu kapłanów mrocznych elfów. Jak przystało na ich naturę, krasnoludzcy uczeni podjęli bezpośrednie podejście do nauki o nieumarłych. Thrakharaktor (“Księga Mrocznych i Niespokojnych Dusz”) wniosła wiele taktyk do zwalczania takich stworzeń, a jej lekcje były przekazywane przez pokolenia pośród ras kamienia. Najbardziej znaczącym ludzkim podejściem do tematu jest, oczywiście, Księga Umarłych (znana również jako Necronomicon). Chociaż praca ta jest prawdopodobnie najbardziej znanym z dowolnych materiałów źródłowych o nieumarłych, jej wiarygodność jest często kwestionowana przez tych dobrze poinformowanych w temacie. Część twierdzi nawet że księga ta jest podstępną próbą dezinformacji, stworzoną przez jakiegoś nekromantę lub licza by pokrzyżować plany swoim wrogom.
Źródła[]
- Libris Mortis