Bóstwo | |
---|---|
![]() | |
Kelemvor na polu bitwy, trzymający na ręce poległą wojowniczkę | |
Kelemvor | |
Tytuł(y) | Władca Umarłych, Sędzia Potępionych |
Symbol | wyprostowane ramię szkieletu trzymające złotą wagę sprawiedliwości |
Plan Ojczysty | Szare Pustkowia/Oinos/Kryształowa Iglica; Plan Letargu/Kryształowa Iglica |
Ranga mocy | Większe bóstwo |
Charakter | praworządny neutralny |
Dziedziny | śmierć, umarli |
Domeny | ochrona, podróż, prawo, przeznaczenie, rozkład |
Ulubiona broń | Śmiertelny Dotyk (miecz półtoraręczny) |
Sojusznicy | Mystra, Jergal |
Wrogowie | Cyric, Myrkul, Talona, Velsharoon |
Zwierzchnik |

Symbol Kelemvora
Kelemvor (kel-lem-vor) jest ostatnim w długiej kolejce bóstw Faerunu rozkazującym siłom śmierci i doglądających przeznaczenia umarłych. Śmierć zawsze była i jest jedyną niezmienną rzeczą w dziejach ludzkości, lecz sposób, w jaki ludzie postrzegali tę nieuniknioną siłę, zmieniał się w zależności od bóstw, które zostały wyniesione, by jej doglądać. W czasie panowania nieodgadnionego Jergala, śmierć i życie po niej dla zwykłego człowieka okryte były tajemnicą. Większość bała się tego, czego nie znała lub nie rozumiała. Kiedy urząd Władcy Umarłych przejął Myrkul, po tym jak Jergal go opuścił, największe obawy ludzkości przybrały konkretną formę. Źli wyznawcy tego boga przypomnieli ludziom o sile śmierci i jej wpływie, który rozciąga się poza grób. W tamtych dniach granice między umarłymi a nieumarłymi zatarły się, a lud wiedział, że dostawszy się w objęcia Myrkula, zmarli nie mogą już liczyć na ochronę przed wskrzeszeniem przez obłąkanego nekromantę. Ich sytuacja uległa jeszcze pogorszeniu, gdy Myrkul został zniszczony w Czasach Kłopotów, a jego rolę przejął Cyric. Małostkowe Czarne Słońce nie dawało nawet cienia pewności co do losów zmarłych. Dopiero Kelemvor, który objął dziedzinę śmierci po Wojnie Bogów, przyjął zupełnie inne podejście. Kelemvor zaleca kapłanom, by zachowywali się jak gospodarze życia po śmierci i nauczali lud Faerunu, że śmierć jest naturalną częścią życia. Przejścia tego nie należy się obawiać, ponieważ jedynie prawdziwe niegodziwi, niewierni lub fałszywi muszą bać się świata poza Planem Letargu. Kelemvor uznaje wszystkich nieumarłych za wynaturzenia i rozkazuje swym sługom niszczyć ich przy każdej okazji. Jest bóstwem małomównym i aż do niedawna nie był do końca pewny ani siebie, ani swej roli. Jednak czas niepokoju ma już za sobą i teraz traktuje obowiązki sędziego życia po śmierci bardzo poważnie, starając się hamować swe poczucie sprawiedliwości dobrocią i miłosierdziem. Niemniej jednak nie jest szczególnie bystry i niektóre problemy woli rozwiązywać za pomocą bezpośrednich działań, co czasem prowadzi do niezamierzonych rezultatów. Kapłani Kelemvora czynią wysiłki, by nauczyć lud i osłabić nieco mistycyzm procesu śmierci oraz pomagać pogrążonym w żałobie poradzić sobie ze stratą. Większość ludzi z radością ich widzi, wdzięczna za ich uspakajającą obecność i delikatne traktowanie osób pogrążonych w żałobie - to mile widziana zmiana po czasach, gdy niepokojący kapłani Myrkula żądali opłat za pogrzeby i byli tylko o krok od ich wymuszania. Dzieci (zwłaszcza dorastające w pobliżu złych królestw) podziwiają zdyscyplinowanych kapłanów i paladynów Kelemvora za to, iż tropią nieumarłych, a społeczności dręczone przez nekromantów i rabusiów grobowców często zgłaszają się do nich po pomoc. Kapłani Kelemvora modlą się o czary o zachodzie słońca. Większość świętych ceremonii polega na błogosławieniu dusz przed przejściem do życia po śmierci. Jeśli kapłan Kelemvora obecny jest w chwili czyjejś śmierci, to odprawia Przejście, prosty rytuał zawiadamiający Kelemvora o przybyciu nowego wędrowca na Ostateczną Drogę. Kiedy ostatnich rytuałów wymaga całe pole poległych lub ogarnięta epidemią społeczność, wyznawcy Kelemvora odprawiają Lament za Poległych. Ceremonia ta, przypominająca Przejście, polega na śpiewaniu niskich, wibrujących pieśni i rytmicznym uderzaniu laskami o ziemię. W czasie prywatnej ceremonii, znanej jako Deum, kapłani wielbią doktrynę swego bóstwa. Działalność kościoła finansowana jest z dóbr tych, którzy nie pozostawili dziedziców. Dla wyznawców Kelemvora specjalne duchowe znaczenia mają zarówno Tarczowy Wiec, jak i Święto Księżyca, w czasie których kapłani opowiadają o czynach zmarłych tak, aby nigdy nie zostały zapomniane. Czasami, choć bardzo rzadko, zdarza się przy tym, że kapłani ci rzucają prawdziwe wskrzeszenie, wracając życie bohaterom z dalekiej przeszłości, którzy potrzebni są w teraźniejszości.
Historia/związki[]
Gdyby nie Czasy Kłopotów, śmiertelny wojownik, znany pod imieniem Kelemvora Lyonsbane'a, zapewne zginąłby na polu bitwy, samotny i przez nikogo nie opłakiwany. Padł on jednak ofiarą niezwykłej starożytnej klątwy, która zmuszała go do przybierania postaci groźnej, magicznej pantery, ilekroć dokonał jakiegoś dobrego czynu. Zmówił się z grupą poszukiwaczy przygód, wśród których był Cyric z Twierdzy Zhentil i młoda czarodziejka wtajemniczeń zwana Midnight. Pod koniec Wojny Bogów cała trójka, za pomocą przebiegłych intryg i zdrad, stała się bóstwami. Jako bóstwa, trójka byłych towarzyszy wciąż utrzymywała ze sobą pewne kontakty. Cyric gardził zarówno Kelemvorem, jak i Midnight (która stała się Mystrą) i winił ich za swe liczne niepowodzenia. Nieustannie knuł więc intrygi, by odzyskać dziedzinę śmierci, nad którą bardzo krótko miał władzę, i zalecał swym śmiertelnym wyznawcom, by przeciwstawiali się Kelemvorowi, zakłócając spoczynek zmarłych, okaleczając ciała tak, by uniemożliwić ich identyfikację, i wspierając każdy rodzaj działalności nekromantów. Mystra i Kelemvor jako śmiertelnicy byli kochankami, lecz to, czy ich związek przetrwał wydarzenia ostatnich czternastu lat pozostaje niewiadomą. Mystra od czasu do czasu pomaga Kelemvorowi, lecz wymogi jej pozycji uniemożliwiają częstsze kontakty. Kelemvor nienawidzi Velsharoona za jego wsparcie dla nekromancji oraz Talony za jej trucizny i choroby, które zbyt wcześnie przysyłają dusze na Plan Letargu. Bardzo dużo czasu spędza w towarzystwie Jergala, z którym mieszka w Kryształowej Wieży Planu Letargu i od którego uczy się obowiązków oraz wymogów związanych z jego pozycją. Skrajny pragmatyzm i przejmujący chłodem brak litości Zapomnianego budzą w nim jednak wewnętrzny sprzeciw, toteż mimo że szanuje Jergala, przesadą byłoby stwierdzenie, że mu ufa.
Dogmat[]
Śmierć jest częścią życia. Nie końcem, lecz początkiem, nie karą lecz koniecznością. Śmierć to słuszny koniec, nie ma w niej tajemnic czy przypadków. Pomagaj innym umrzeć z godnością. Przemawiaj przeciwko tym, którzy przedłużają swoje życie w nadnaturalny sposób, zwłaszcza nieumarłym. Oddawaj cześć zmarłym, bo to ich wysiłki zaprowadziły Faerun tam gdzie obecnie się znajduje. Zapomnieć o nich, oznacza zapomnieć gdzie i dlaczego teraz jesteśmy. Nie pozwól, by ktokolwiek w Faerunie zmarł śmiercią naturalną bez kapłana Kelemvora u boku.
Kler i świątynie[]
Kapłani Kelemvora odprawiają pogrzeby, porządkują sprawy zmarłych i są często wzywani przez lokalnych władców lub zarządców do egzekwowania testamentów i ostatniej woli. Nauczają pospólstwo, czym jest spokojna podróż w życie po śmierci, i zapewniają, że ciała zmarłych zostały bezpiecznie pochowane, zgodnie z tradycjami religijnymi. Miejsca opanowane przez chorobę oznaczają ostrzeżeniami przed epidemią i starają się wyleczyć choroby wszędzie gdzie je napotkają. Wszystkich nieumarłych uznają za wynaturzenia i zawsze starają się ich zniszczyć. Utrzymują, że ci, którzy tworzą nieumarłych, powinni być natychmiast eliminowani (co różni ich od kapłanów Jergala, który twierdził, że niektórzy nieumarli mogą się do czegoś przydać). Czasem ogłaszają nawet krucjaty przeciwko nieumarłym, którzy przyczynili się do zbyt wielu przedwczesnych śmierci. Zdarza się więc, że wynajmują poszukiwaczy przygód, by rozwiązali problem, z którym nie są w stanie poradzić sobie sami. Kapłani Kelemvora są zazwyczaj małomówni, czasem wręcz ponurzy. Wielu przystąpiło do kościoła po tym, jak ci, których kochali, stali się ofiarami ataku nieumarłych, albo nawet po tym, jak sami zginęli, a potem powrócili do życia. Wielu ze starszych kapłanów czciło kiedyś Myrkula, toteż nawet czternaście lat po śmierci bóstwa zdarzają się im trudności wynikające z różnic doktrynalnych między tymi dwoma wyznaniami. Wiele ze świątyń Kelemvora należało niegdyś do Myrkula i dlatego ma mniej kojący i zachęcający wygląd, niż chciałoby wielu wysokich kapłanów. Przeważają w nich motywy czaszek i kości, a w niektórych starszych świątyniach znajdują się nawet zapieczętowane obecnie komory, służące niegdyś do odprawiania mrocznych rytuałów.
Awatarowie[]
Wygląd awatara Kelemvora odzwierciedla jego przywiązanie do pierwotnej, śmiertelnej formy. Ci ogorzali, wyczerpani podróżą mężczyźni o kwadratowych szczękach cicho przemierzają Faerun, często udając się w miejsca niedawnych bitew, by upewnić się, że duchy zmarłych przeszły tak jak powinny do życia po śmierci. W ciągu ostatnich trzech lat Kelemvor pojawia się jednak znacznie rzadziej. Zamiast tego posyła swych awatarów w misjach odzyskiwania i ratowania dusz niesłusznie skazanych na Niższe Plany.
Źródła[]
- Wyznania i Panteony
Główne bóstwa Faerunu |
---|
Nadbóg Ao |
Azuth • Bane • Chauntea • Cyric • Eilistraee • Gond • Helm • Ilmater • Kelemvor • Kossuth • Lathander • Lolth • Malar • Maska • Mielikki • Mystra • Oghma • Selûne • Shar • Shaundakul • Silvanus • Sune • Talos • Tempus • Torm • Tymora • Tyr • Umberlee • Uthgar • Waukeen |
Pozostałe bóstwa Faerunu |
Akadi • Auril • Beshaba • Czerwona Rycerka • Deneir • Eldath • Garagos • Gargauth • Grumbar • Gwaeron Wichura • Hoar • Istishia • Jergal • Lliira • Loviatar • Lurue • Milil • Nobanion • Poszukiwacz Wyvernspur • Savras • Sharess • Shiallia • Siamorphe • Talona • Tiamat • Ubtao • Ulutiu • Valkur • Velsharoon |
Martwe bóstwa Faerunu |
Amaunator • Bhaal • Ibrandul • Iyachtu Xvim • Karsus • Leira • Moander • Myrkul • Tyche |