- Klasyczni rycerze przeżyli już swe czasy, a sztywne zasady etosu rycerskiego są anachronizmem dla prostszej i bardziej prymitywnej przeszłości.
- Zeboaster przed obliczem króla Azouna IV, na moment przed wypędzeniem z dworu królewskiego.
Kawaler (ang. cavalier, chevalier) - szlachetny duchem zbrojny, wyspecjalizowany do walki jako ciężkozbrojna jazda. Warto zaznaczyć różnicę pomiędzy kawalerzystą a kawalerem. Kawalerzystą jest każdy wojownik konny, zaś prawdziwym kawalerem są jedynie ci, którzy jeszcze realizują idee kodeksu rycerskiego (a przynajmniej się starają realizować). Z tego powodu niewiele kultur i cywilizacji może wystawić prawdziwych kawalerów. Rozwój jako kawaler bywa alternatywą dla tych, którzy nie mogę spełnić rygorystycznych norm zakonów paladyńskich.
Uznawani kawalerowie są za absolutnych mistrzów walki z końskiego grzbietu, kwintesencję rycerza w lśniącej zbroi. Szarżująca kawaleria jest jedną z najpotężniejszych sił, jakie pojawiają się na polach bitew, niezależnie od tego, kim są jeźdźcy. Wielokrotnie szarża rycerstwa przełamywała linie wojsk, przechylając szalę zwycięstwa. Lecz mają oni też zdolności nie tylko walki osobistej, ale też potrafią dowodzić, inspirować i motywować innych do walki. Ich poświęcenie zasadom rycerskim oraz służbie dobru pozwala na przekroczenie ograniczeń ciała zwykłego człowieka.
Większość kawalerów wywodzi się z wyższych klas społecznych, głównie błękitno-krwistych. Niemniej jednak zarówno osoby z nizin, które przy odpowiedniej determinacji, szlachectwie w działaniu oraz znalezieniu mentora, też może wejść na ścieżkę kawalera. Są oni całkowicie oddani władzy zwierzchniej - szlachcicowi, monarsze, bogu, zakonowi rycerskiemu lub religijnemu - bądź też jakiemuś wyższemu celowi. Zwykle pochodzą z arystokratycznych rodów, które wysoką pozycję społeczną opłacają długoletnią służbą krajowi, władcy lub innemu seniorowi. Wśród kawalerów panuje zasada solidarności stanowej, zatem każdy może liczyć na wsparcie w podstawowym zakresie utrzymania i opieki. Od strony arystokracji czy szlachty też jest to wysoce prawdopodobne.
Od kawalera oczekuje się, że bez wahania weźmie udział w każdej wojnie czy konflikcie wojskowym, jaki prowadzi jego zwierzchnik. Czasem pełni on także obowiązki poza polem bitwy, używając swych rozlicznych umiejętności na chwałę władcy. Kawalerowie często podejmują dodatkowe zobowiązania - choćby wieczną walkę ze złem i chaosem czy walkę w obronie sprawiedliwości, wdów i sierot. Mogą jednak być też okrutnymi tyranami, wykorzystującymi status i przywileje dla własnych niecnych celów.
Etos rycerski oraz kodeks honorowy może przyjmować różne wartości w różnych krajach czy kulturach. Mimo wszystko wszędzie znaleźć można pewien powtarzający się schemat. W tym schemacie wymienić można następujące wartości: honor, odwaga, chwała, wiara w dobro, altruizm, etykieta, duma z siebie i innych. W przeciwieństwie do paladynów podejście do kodeksu jest bardziej elastyczne i złamanie pewnego punktu nie oznacza automatycznego wykluczenie ze społeczności i utraty wszelkich łask. Ale ryzyko tego zawsze istnieje.
W największym stopniu kawalerowie utrzymali swoją wartość w Cormyrze, ze szczególnym uwzględnieniem formacji Rycerzy Purpurowego Smoka.
Zmiany w edycjach[]
W pierwszej edycji aD&D kawaler został wprowadzony przy podręczniku Unearthed Arcana, jako klasa podstawowa wydzielona od wojownika. Ten podręcznik też przeniósł paladyna z podklasy wojownika na podklasę kawalera. W gruncie przejmował od niego część podstawowych statystyk, nakładając jednak liczne mechaniczne oraz fabularne ograniczenia. Uzyskiwał jednak za to liczne plusy w zakresie walki (walka konno liczono jako poziom wyżej, własna mechanika parowania itd.), odporności (np. częściowa odporność na trucizny, niewrażliwość na strach) i innych. Warto zaznaczyć, że była to jedyna klasa postaci, która miała możliwość rozpoczęcia gry jako postać o poziomie zerowym (gdy gracz był kawalerem nie-szlachcicem) z przygotowaną mechaniką pod to. Chociaż są tu liczne podobieństwa do paladyna, to inaczej niż u niego wybór klasy dozwolony był też nie tylko dla człowieka, ale też i dla elfów oraz półelfów.
Wartą zaznaczenia mechaniką dla kawalerów z pierwszej edycji jest to, że przez pierwsze sześć poziomów awansować mógł jedynie po szkoleniu pod okiem innego kawalera, który był wyższym stopniem. Dopiero później mógł awansować "na własną rękę".
Początkowo druga edycja aD&D pominęła opcję wydzielenia kawalera. Jedynie przerobiona mechanika parowania została przekazana zwykłemu wojownikowi. Kawaler powrócił w dwóch formach. Pierwszą formą była nakładka dla zbrojnych (wojowników i paladynów), która była w dużej mierze translacją mechanik z 1 edycji do 2. Drugą formą była nakładka klasowa tylko dla paladynów, która była skupiona służbie monarszy lub państwu. Podlegał łańcuchowi dowodzenia (co mogło być plusem jak i minusem) oraz mógł liczyć na szczególną protekcję w przyjaznych krajach, w twierdzach praworządnie dobrych właścicieli (a także szczególną nienawiść od strony wrogich królestw i posiadłościach złych postaci).
Zarówno w pierwszej jak i drugiej edycji kawalerowie mieli obowiązek zaopatrywania się w najlepszy pancerz, pod względem podstawowych statystyk. Założenie magicznej koszuli kolczej w okolicznościach możliwości założenia pełnoprawnej kolczugi, może być powodem skazy na honorze.
W trzeciej edycji stał się kawaler klasą prestiżową, która rozwijała parametry walki konnej.
W piątej edycji kawaler stał się podklasą wojownika. W warstwie opisowej przypomniano o elementach rycerskości oraz prymacie walki konnej, to jednak uzyskał też liczne zdolności do walki też jako spieszony wojak.
Źródła[]
- Miecz i Pięść
- Complete Warrior
- Unearthed Arcana
- The Complete Fighter’s Handbook
- The Complete Paladin’s Handbook
- Forgotten Realms Adventures
- Xanathara Przewodnik po Wszystkim