(Ciekawostka) |
Nie podano opisu zmian Znacznik: rte-wysiwyg |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[ |
+ | [[Plik:Catoblepas.jpg|thumb|300px|Katoblepas]] |
| − | '''Katoblepas''' (ang. ''catoblepas'') to dziwaczna, odrażająca istota, zamieszkująca mroczne rejony bagien i mokradeł. Tułów katoblepasa przypomina cielsko bizona, jednak jego krótkie, grube nogi wyglądają bardziej jak kończyny małego hipopotama. Z tułowia wyrasta długi, zwinny i silny ogon, zakończony bulwowatym, pokrytym chityną zgrubieniem, które pozwala katoblepasowi ogłuszać przeciwników. Głowa znajduje się na równie długiej, cienkiej szyi i przypomina pysk obrzydliwego guźca. Najgroźniejszą bronią tego stworzenia jest niosący śmierć wzrok. Oczy katoblepasów emitują promień śmierci, zabijający większość inteligentnych istot na miejscu. Jedyną słabością potwora jest jego szyja, która jest za słaba by znacznie unieść wielką głowę, wskutek czego bestia ma ograniczone pole widzenia. Dziwaczny wygląd istot wskazuje na to, że nie są one naturalnym efektem ewolucji, a raczej wynikiem magicznego eksperymentu, który zaczął się rozmnażać na własną rękę. |
+ | [[Plik:Katoblepas_4.jpg|thumb|300px|Katoblepas w D&D 4e]]'''Katoblepas''' (ang. ''catoblepas'') to dziwaczna, odrażająca istota, zamieszkująca mroczne rejony bagien i mokradeł. Tułów katoblepasa przypomina cielsko bizona, jednak jego krótkie, grube nogi wyglądają bardziej jak kończyny małego hipopotama. Z tułowia wyrasta długi, zwinny i silny ogon, zakończony bulwowatym, pokrytym chityną zgrubieniem, które pozwala katoblepasowi ogłuszać przeciwników. Głowa znajduje się na równie długiej, cienkiej szyi i przypomina pysk obrzydliwego guźca. Najgroźniejszą bronią tego stworzenia jest niosący śmierć wzrok. Oczy katoblepasów emitują promień śmierci, zabijający większość inteligentnych istot na miejscu. Jedyną słabością potwora jest jego szyja, która jest za słaba by znacznie unieść wielką głowę, wskutek czego bestia ma ograniczone pole widzenia. Dziwaczny wygląd istot wskazuje na to, że nie są one naturalnym efektem ewolucji, a raczej wynikiem magicznego eksperymentu, który zaczął się rozmnażać na własną rękę. |
Katoblepasy są roślinożercami, które tylko raz w miesiącu, w czasie pełni, uzupełniają swój posiłek o wkład mięsny. Tylko wtedy oddalają się od swych bagiennych siedzib w poszukiwaniu istot żywych. Zwykle polują na ryby, ptaki, węże i inne bagienne zwierzęta. Raczej nie atakują humanoidów, chyba że czują się zagrożone lub bronią partnerki i dziecka. Leża katoblepasów znajdują się zwykle w ustronnej części mokradeł, na twardym gruncie i osłonięte bujną roślinnością lub skałami. Katoblepasy dobierają się w pary na całe życie, nietrudno więc jest napotkać dwie bestie razem, czasem w towarzystwie młodego. Samica rodzi zawsze jednego osobnika, raz na 10-12 lat. Młody katoblepas dorasta w ciągu dziewięciu lat, po czym opuszcza rodziców. Istoty te żyją długo, dożywając nawet 200 lat, a choć nie są specjalnie bystre, starsze osobniki charakteryzują się duża przebiegłością i sprytem, nabytym wskutek lat doświadczeń. Dzięki śmiercionośnemu spojrzeniu nie mają naturalnych wrogów, więc czsśto zdarza im się dożywać starczego wieku. |
Katoblepasy są roślinożercami, które tylko raz w miesiącu, w czasie pełni, uzupełniają swój posiłek o wkład mięsny. Tylko wtedy oddalają się od swych bagiennych siedzib w poszukiwaniu istot żywych. Zwykle polują na ryby, ptaki, węże i inne bagienne zwierzęta. Raczej nie atakują humanoidów, chyba że czują się zagrożone lub bronią partnerki i dziecka. Leża katoblepasów znajdują się zwykle w ustronnej części mokradeł, na twardym gruncie i osłonięte bujną roślinnością lub skałami. Katoblepasy dobierają się w pary na całe życie, nietrudno więc jest napotkać dwie bestie razem, czasem w towarzystwie młodego. Samica rodzi zawsze jednego osobnika, raz na 10-12 lat. Młody katoblepas dorasta w ciągu dziewięciu lat, po czym opuszcza rodziców. Istoty te żyją długo, dożywając nawet 200 lat, a choć nie są specjalnie bystre, starsze osobniki charakteryzują się duża przebiegłością i sprytem, nabytym wskutek lat doświadczeń. Dzięki śmiercionośnemu spojrzeniu nie mają naturalnych wrogów, więc czsśto zdarza im się dożywać starczego wieku. |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
==Ciekawostka== |
==Ciekawostka== |
||
| − | Katoblepas (καταβλέπω; katablépō - patrzeć w dół) był zwierzęciem opisywanym przez Pliniusza Starszego w swoim dziele "Historia naturalna". Miał to być łuskowaty byk w Etiopii z trującym oddechem. Opis ten bardziej pasuje do [[Gorgona|D&D'owskiej Gorgony]]. Nie są znane powody takich szarad w nazwach. |
+ | Katoblepas (καταβλέπω; katablépō - patrzeć w dół) był zwierzęciem opisywanym przez Pliniusza Starszego w swoim dziele "Historia naturalna". Miał to być łuskowaty byk w Etiopii z trującym oddechem. Opis ten bardziej pasuje do [[Gorgona|D&D'owskiej Gorgony]]. Nie są znane powody takich szarad w nazwach. |
==Źródła== |
==Źródła== |
||
Wersja z 18:02, 24 lut 2015
Katoblepas
Katoblepas w D&D 4e
Katoblepas (ang. catoblepas) to dziwaczna, odrażająca istota, zamieszkująca mroczne rejony bagien i mokradeł. Tułów katoblepasa przypomina cielsko bizona, jednak jego krótkie, grube nogi wyglądają bardziej jak kończyny małego hipopotama. Z tułowia wyrasta długi, zwinny i silny ogon, zakończony bulwowatym, pokrytym chityną zgrubieniem, które pozwala katoblepasowi ogłuszać przeciwników. Głowa znajduje się na równie długiej, cienkiej szyi i przypomina pysk obrzydliwego guźca. Najgroźniejszą bronią tego stworzenia jest niosący śmierć wzrok. Oczy katoblepasów emitują promień śmierci, zabijający większość inteligentnych istot na miejscu. Jedyną słabością potwora jest jego szyja, która jest za słaba by znacznie unieść wielką głowę, wskutek czego bestia ma ograniczone pole widzenia. Dziwaczny wygląd istot wskazuje na to, że nie są one naturalnym efektem ewolucji, a raczej wynikiem magicznego eksperymentu, który zaczął się rozmnażać na własną rękę.
Katoblepasy są roślinożercami, które tylko raz w miesiącu, w czasie pełni, uzupełniają swój posiłek o wkład mięsny. Tylko wtedy oddalają się od swych bagiennych siedzib w poszukiwaniu istot żywych. Zwykle polują na ryby, ptaki, węże i inne bagienne zwierzęta. Raczej nie atakują humanoidów, chyba że czują się zagrożone lub bronią partnerki i dziecka. Leża katoblepasów znajdują się zwykle w ustronnej części mokradeł, na twardym gruncie i osłonięte bujną roślinnością lub skałami. Katoblepasy dobierają się w pary na całe życie, nietrudno więc jest napotkać dwie bestie razem, czasem w towarzystwie młodego. Samica rodzi zawsze jednego osobnika, raz na 10-12 lat. Młody katoblepas dorasta w ciągu dziewięciu lat, po czym opuszcza rodziców. Istoty te żyją długo, dożywając nawet 200 lat, a choć nie są specjalnie bystre, starsze osobniki charakteryzują się duża przebiegłością i sprytem, nabytym wskutek lat doświadczeń. Dzięki śmiercionośnemu spojrzeniu nie mają naturalnych wrogów, więc czsśto zdarza im się dożywać starczego wieku.
Ciekawostka
Katoblepas (καταβλέπω; katablépō - patrzeć w dół) był zwierzęciem opisywanym przez Pliniusza Starszego w swoim dziele "Historia naturalna". Miał to być łuskowaty byk w Etiopii z trującym oddechem. Opis ten bardziej pasuje do D&D'owskiej Gorgony. Nie są znane powody takich szarad w nazwach.