Irda
Irdowie ("wyniosłe ogry") zachowują grację i zadziwiające piękno pierwotnie zesłane ogrom jako jednej z pierwszych stworzonych ras. Z natury są odludkami, samotnikami, a gdy muszą przebywać pośród innych istot, noszą magiczne przebrania. Jedynie garstka irdów przetrwała zagładę Chaosu u schyłku Czwartego Wieku.
Osobowość[]
Irdowie najchętniej żyją samotnie. Nie interesują się innymi, nawet własnymi pobratymcami. Pozostają bardzo zamknięci w sobie i chcą tylko świętego spokoju, cichej samotności. Taka samotnicza natura doprowadziłaby do wyginięcia gatunku, gdyby nie Valin (Czas Godów), w którym kobieta irdów wiąże się z pierwszym mężczyzną, który zajrzy jej w oczy. Innym rasom, nawet elfom, opisywani wydają się zimni i zarozumiali, ponieważ emocje trzymają ściśle na wodzy, aby powstrzymać złe popędy odziedziczone wraz z ogrową krwią.
Opis fizyczny[]
Irdowie są wysocy i smukli, osiągając przeciętnie 1,8 metra wzrostu niezależnie od płci. Niektórzy osobnicy bywają wyżsi. Skóra tych ogrów ma kolor od granatowej do głębokiej, morskiej zieleni. Włosy na ogół są czarne, lecz czasami białe lub srebrne. Irdowie czeszą i upinają włosy. Wszyscy są nadzwyczaj piękni, według ludzkich i elfich standardów, o twarzach chłodnych i cudnych jak rzeźbiony marmur. Oczy irdów są zwykle srebrne, ale czasami bywają ciemnoniebieskie lub szmaragdowozielone. Mają opadające powieki, co czasami sprawia wrażenie, że irda jest znudzony lub śpiący. Opisywani poruszają się z gracją i delikatnością budzącą zawiść u najdostojniejszych elfów. Każdy ruch jest jakby częścią eleganckiego tańca. Głosy mają bogate i wdzięczne, a mówiący lub śpiewający irda natychmiast przykuwa uwagę.
Źródła[]
- Smocza Lanca: Opis Świata