Jeden z najbardziej niegodziwych generałów, jakich widziało Księżycowe Morze, dowodzi 5000-osobową armią, której zadaniem jest ochrona Melvaunt, brudnego, zdławionego sadzą domu liczącego 33 000 mieszkańców. Dowódca jest znany jako Władca Kluczy i jest to stanowisko na całe życie mianowane przez Radę Lordów Melvaunt. Obecnym Władcą Kluczy jest Halmuth Bruil, człowiek, który poświęcił swoje życie zawodowe wojnie, a życie osobiste okrucieństwu.
Halmuth Bruil urodził się trzydzieści pięć zim temu w szlacheckiej rodzinie Bruilów. Bruilowie są jedną z trzech potężnych rodzin szlacheckich w Melvaunt, pozostałe to Leiyraghon i Nather. Trzy rodziny zawsze były zajęte walką o władzę nad miastem (poprzez próby przejęcia kontroli nad Radą Lordów), ale ten aspekt życia szlacheckiego nie interesował Halmutha. Chociaż w wieku dziewięciu lat rozumiał związek między władzą swojej rodziny a osobistymi korzyściami, nie chciał mieć z tym nic wspólnego, uważając, że takie poczynania są niestosowne i haniebne.
Ironia tego światopoglądu została zrozumiana dopiero wiele lat później.
Rzeczywiście, w jego 12 urodziny bezczelny atak najemników na dom Bruilów zabił między innymi kilku członków jedynej grupy przyjaźni, jaką kiedykolwiek miał z dzieciństwa – personelu pomocniczego. Żaden Bruil nigdy nie dowiedział się na pewno, kto wysłał najemników, ale wielu spekulowało, że był to wysiłek Leiyraghonów.
Halmuth poprzysiągł zemstę i nalegał, aby już tego samego dnia zaczął otrzymywać lekcje sztuk walki. Biorąc pod uwagę obecną sytuację, nic dziwnego, że jego rodzice zgodzili się wysłać go w tak młodym wieku do akademii, w której trenowali inni Bruils.
Chłopak oddał się treningom. Stał się tak skupiony, że niezwykle trudno było mu nawiązywać przyjaźnie – umiejętność społeczna, której nigdy nie rozwinął, a która pogorszyłaby jego życie jako dorosłego. Przekształcił swoją frustrację związaną z zamordowanymi przyjaciółmi, ostracyzmem społecznym i niepokojami nastolatków w nowego Halmutha Bruila, takiego, który miałby reputację wojownika tak zaciekłego, że żadna inna rodzina szlachecka nie odważyłaby się nigdy więcej zaatakować jego rodziny.
Jego umiejętności były najlepsze w klasie i słusznie zdobył najwyższe wyróżnienia. Po ukończeniu studiów wpływy rodziny zapewniły mu już dowództwo nad grupą strażników, których zadaniem było przeprowadzanie zwiadu na terenach wokół Melvaunt. Z dala od miasta, rodziny i strasznych wspomnień z dzieciństwa i akademii Halmuth podjął pierwsze nieśmiałe kroki w kierunku prawdziwego okrucieństwa. Halmuth i jego kompania poszukiwali bandy orków, która zagrażała okolicy, kiedy prosta rodzina rolnicza, urażona wpływami Bruilów i lojalna wobec szlacheckiej rodziny Leiyraghon, nie chciała współpracować podczas przeszukiwania ich farmy w poszukiwaniu ukrycia orków. Halmuth kazał spalić lub zabić całą farmę, wszystkie budynki, wszystkie uprawy i zwierzęta gospodarskie.
Nie było żadnych konsekwencji. W tamtym czasie Leiyraghonowie nie byli w stanie podjąć odwetu. Brak konsekwencji dla jego dzikości oraz pochwały, jakie otrzymał od innych żołnierzy i własnej rodziny, przekonały go, że podjął właściwe decyzje dotyczące sposobu postępowania jako żołnierz i przywódca.
Potem zaczął pracować dla siebie i swojej rodziny, gdy poczuł, że może sobie pozwolić na taki wysiłek poza swoimi normalnymi obowiązkami. Zaczął zaznaczać swoje zwycięstwa, małe i duże, złotym łańcuszkiem, który trzymał przy sobie, zwykle gdzieś w okolicach pasa, jako biżuterię. To zamiłowanie do łańcuchów ostatecznie doprowadziło go do nauczenia się użycia kolczastego łańcucha w walce. Halmuth nie musiał długo się uczyć, zanim stał się znany jako mistrz broni. Używał go przy wielu okazjach z doskonałym skutkiem. Być może jego biegłość uczyniła go zbyt pewnym siebie, ale trudno zaprzeczyć, że celowo rzuca się na grupę orków i zaczyna miażdżyć im kolana jednym szerokim, zamaszystym ruchem – a wszystko to zanim mają szansę się z nim zamknąć.
Od czasu domu na farmie lista zbrodni i okrucieństw tylko się wydłużyła. Halmutha na swoim stanowisku chronią oczywiście więzy rodzinne, ale także osobiste zdolności dowodzenia i biegłość w posługiwaniu się bronią. Choć Halmuth jest okrutny, zna się na żołnierstwie, prowadzi skuteczną armię i osobiście radzi sobie ze swoją ulubioną bronią: kolczastym łańcuchem.
Halmuth dzisiaj[]
Halmutha interesuje obecnie jedna rzecz: zabezpieczenie pieniędzy na emeryturę. Pomimo wszystkiego, co dała mu rodzina i wszystkiego, co zrobił w zamian, wierzy, że w takich sojuszach jest element zmienny i że może stracić łaskę – i złoto – równie łatwo, jak je zyskał. Zamiast wzmacniać swoją rodzinę, zdecydował się szukać szczęścia poza rodziną, aby mieć coś, co będzie mógł wykorzystać na starość.
Halmuth wie, że najczystszym i najszybszym sposobem na zarobienie pieniędzy są przygody. Wykorzystał swoją pozycję, aby zlecić „dochodzenie” w sprawie czegokolwiek, co mogłoby stanowić loch pełen bogactw lub podjąć podobny wysiłek, który mógłby przynieść mu trochę pieniędzy.
Działa zgodnie z doktryną, którą sam opracował, która stanowi, że Melvaunt ma prawo i władzę do zbadania każdego potencjalnego zagrożenia dla swojego bezpieczeństwa, nawet jeśli zagrożenie to wykracza poza to, co ktokolwiek mógłby uznać za jego obszar kontroli. Rzeczywiście Halmuth „badał zagrożenia” w całym regionie Księżycowego Morza, twierdząc, że ma prawo jednostronnie zabezpieczyć swoje rodzinne ziemie, pomimo tego, co myślą inne miasta w regionie. Jak dotąd wyczyny Halmutha nie spowodowały żadnych incydentów dyplomatycznych. Niemniej jednak nadal istnieje ryzyko napotkania go pozornie przypadkowo na drodze w dowolnym miejscu w regionie. Można by oczekiwać, że dowódca będzie dobrze zachowywał się w miejscach publicznych lub poza swoimi normalnymi obowiązkami, ale Halmuth nie przejmuje się takimi rzeczami i czasami zrobi wszystko, co w jego mocy, aby narzucić „dyscyplinę” biednemu rolnikowi lub innej ofierze, jeśli uzna to za stosowne. jego kaprysu lub jeśli nie udało mu się zlokalizować lochu, którego szukał. Jego ulubioną metodą dyscypliny jest miażdżenie kostek kolczastym łańcuchem.
Źródła[]
- Mysteries of the Moonsea