Gryf w piątej edycji D&D
Gryf w trzeciej edycji
Gryfy w czwartej edycji
Gryfy są istotami przypominającymi skrzyżowanie orła i lwa, co pozwala mu zarówno zaciekle walczyć jak i doskonale latać. Ich upodobanie dla smaku końskiego mięsa i mięsa istot koniopodobnych (pegazów, hipogryfów, jednorożców) sprawia, że często wchodzą w konflikty z humanoidami.
Dorosłe gryfy mierzą około 1,5 metra w ramionach i ważą około pół tony. Ich głowa, przednie łapy i tors ze skrzydłami o rozpiętości 7,5 metra przypominają ciało ogromnego orła, pokryte złotym upierzeniem. Potężne łapy zakończone są długimi, zakrzywionymi szponami. Dolna część ciała istoty, pokryta ciemnożółtym futrem przypomina zad lwa, z silnie umięśnionymi tylnymi łapami, zaopatrzonymi w pazury stopami i długim ogonem. Gryfy nie potrafią mówić, wyrażają jedynie proste emocje przy pomocy przenikliwego skrzeczenia.
Gryfy polują sforami liczącymi po mniej więcej 12 osobników, patrolując niebo w promieniu 30 kilometrów od ich gniazda i wypatrując na ziemi koni lub innych zwierząt hodowlanych. Dzięki doskonałemu wzrokowi i węchowi są w stanie wypatrzyć ofiarę z odległości trzech kilometrów. Jeśli wypatrzą konia, atak jest praktycznie nieunikniony, jednak gryfy pozostawiają w spokoju jeźdźców, zadowalając się strąceniem ich z rumaków. Jeśli jednak właściciele próbują bronić swych zwierząt, latający myśliwi atakują ich z całą zajadłością. Gryfy atakują naziemne cele pikując na ofiarę z powietrza, aby wbić w nią swe pazury z cała siłą pędu. Następnie lądują i przystępują do walki naziemnej. Jeśli stawką jest końskie mięso, walczą do śmierci. Jeśli walka odbywa się w powietrzu, atak przeprowadzany jest przy pomocy dzioba i pazurów i jest nie mniej zaciekły.
Jako siedziby gryfy preferują skaliste tereny położone w pobliżu równin, najlepiej trawiastych. Kiedy osiądą w jednym miejscu, pozostają tam dopóki nie wyczerpie się pożywienie. żyją w sforach złożonych z kilku par, ich dzieci i jednego dominującego samca. Przywódca odpowiedzialny jest za rozwiązywanie sporów terytorialnych z innymi sforami i przewodzenie polowaniu. Każda z par zajmuje oddzielne, położone w niedostępnej jaskini gniazdo, leżące w niewielkiej odległości od pozostałych gniazd. Gniazda zbudowane są z liści, patyków i kości. Gryfy nie gromadzą skarbów, ale w ich siedzibach można niekiedy znaleźć szczątki głupców, którzy zginęli broniąc swoich koni. Wiosną samica gryfa składa jedno lub dwa jaja, z których późnym latem wylęgają się młode osobniki. Młode po trzech latach osiągają rozmiary pozwalające im na uczestniczenie w polowaniach. Dopóki są pod opieką rodziców, są zazdrośnie strzeżone a dorosłe gryfy zaciekle atakują intruzów, którzy nierozważnie zbliża się do gniazda.
Relacje[]
Tresowanie gryfa[]
Gryf to inteligentne stworzenie, niemniej zanim poniesie on jeźdźca do walki, musi przejść tresurę. Podstawowe wymaganie szkolenia to przyjazne nastawienie opisywanej istoty do tresera (co można osiągnąć poprzez udane testy dyplomacji). Wytresowanie przyjaznego gryfa na powietrznego wierzchowca wiąże się z koniecznością wykonania udanego testu postępowania ze zwierzętami oraz poświęcenia sześciu tygodni na taki trening. Osoba dosiadająca gryfa musi używać egzotycznego siodła. Stworzenie może walczyć, gdy niesie jeźdźca. Ten ostatni ma natomiast prawo atakować wraz z wierzchowcem tylko jeśli powiedzie mu się test jeździectwa. Jaja gryfów są na wolnym rynku warte 3500 sz za sztukę, pisklęta zaś – 7000 sz za sztukę. Zawodowi treserzy biorą 1500 sz za wychowanie bądź wytresowanie takiej istoty.
Odmiany[]
Gryf mroźnego ognia[]
Gryf mroźnego ognia z jeźdźcem
Gryfy mroźnego ognia (ang. rimefire griffons) żyją w Chaosie Żywiołów. Często służą jako towarzysze broni istotom żywiołu, np. lodowym archonom. Ifryty szczególnie cenią sobie gryfy mroźnego ognia i ich jaja; czasem chwytają je i zmuszają do służby jako zwierzątka i wierzchowce. Gryf mroźnego ognia posiada odporność na obrażenia od ognia i od zimna; dosiadający go jeździec nabiera tych samych odporności.
Przelatując, gryf mroźnego ognia często uderza przeciwnika zanim wyląduje. Ugryzieniem wysysa ciepło z ciała ofiary, zadając dodatkowe obrażenia od zimna. Po pochłonięciu wystarczającej ilości ciepła jego róg zapala się niebieskim płomieniem. Oznacza to że gryf mroźnego ognia może wyzwolić pobraną energię, ziejąc raniącym stożkiem lodowego ognia.
Zobacz też[]
Źródła[]
- Monstrous Manual
- Księga Potworów (3e)
- Volo's Guide to the Dalelands
- Dungeon Magazine #197