Grobowy pająk ze swoim potomstwem
Grobowe pająki (ang. tomb spiders) mają silne połączenie z negatywną energią i są znacznie bardziej niebezpieczne od zwykłego potwornego robactwa. Ich jad odwraca efekt leczących zaklęć u ofiary.
Opis[]
Grobowe pająki mają wrzecionowate kształty, a ich połuszczona chitynowa skóra ma kolor trupio szary, cętkowany. Mają rozmiary konia. Dorosłe osiągają trzy metry średnicy nóg, przy wadze niecałych 230 kilogramów. Niektóre osobniki mają średnicę nawet sześciu metrów, przy wadze ponad 900 kg.
Młode osobniki (tworzące rój) są rozmiaru pięści, a ich kolor jest jasnoczerwony. Z wiekiem ciemnieją, aż szarzeją w wieku kilku pierwszych tygodni życia.
Przez skażenie negatywną energią, ich charakter jest neutralny zły.
Zwyczaje[]
Chociaż stworzenia te posiadają śladową inteligencję, to nie tworzą społeczności jako takiej i nie posługują się żadnym językiem. Koncentrują się wyłącznie na przetrwaniu i reprodukcji. W większości przypadków żyją pojedynczo na własnych terenach łowieckich, ale mogą dzielić się przestrzenią jeśli mają pod dostatkiem zdobyczy.
Stworzenia te są drapieżne i żywią się stworzeniami o rozmiarach od królika po konia. Jeśli nie mają przy gnieździe żadnych ciał humanoidów do złożenia jaj, zaczynają polować na powierzchni.
Rozród[]
Grobowe pająki składają jaja w zwłokach humanoidów. Taki inkubator powstaje jako mumia pajęczynowa; podobna do zombie parodia życia. Gdy nastąpi wylęg, setki malutkich grobowych pajączków zaczynają roić się wewnątrz jej ciała. Uwolnione, formują rój który przytłacza swych wrogów. Jest to cykl życiowy grobowych pająków: od mumii, przez rój, po dorosłego.
Wszystkie grobowe pająki potrafią składać jaja. Gotowy do reprodukcji grobowy pająk znajduje odpowiednie zwłoki (albo zabija nadającą się istotę), składa jaja i owija inkubator pajęczyną. Nosiciel jaj powstaje jako pajęczynowa mumia i chroni swojego twórcę. Młode dość szybko się wylęgają, po czym zaczynają wyjadać rozkładające się wnętrzności martwego nosiciela. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, pajączki zaczynają się następnie zjadać nawzajem, aż po tygodniu z mumii wylęga się pojedynczy, dojrzały grobowy pająk.
Często dochodzi jednak do przedwczesnego zniszczenia pajęczynowej mumii i uwolnienia stada młodych. Rzadko kiedy zdarza się że z takiego roju choć jeden osobnik dożyje dorosłości - bez ochronnej powłoki mumii, większość młodych jest skazana na śmierć.
Środowisko[]
Antyczna krypta to znakomite gniazdo dla grobowego pająka
Grobowe pająki, roje ich młodych i mumie pajęczynowe można spotkać osobno, ale prawdziwym zagrożeniem stają się przy połączeniu sił. Ich sposób rozmnażania wymusza mieszkanie przy osiedlach humanoidów, potwornych humanoidów lub gigantów. Najchętniej zasiedlają umiarkowane lasy na skraju cywilizacji. Zapuszczają się w cmentarne podziemia, poszukując krypt i katakumb skąd mają łatwy dostęp do powierzchni (oraz liczne zwłoki do złożenia jaj).
Przy przeniesieniu na nowe terytorium, grobowy pająk zaczyna łapać ofiary (jak owce czy psy) na własne wyżywienie. Dopiero kiedy pająk będzie gotów złożyć jaja, zacznie poszukiwać humanoidów na wylęgarnie. Poszukuje wówczas wszelkich zwłok jakie może zakazić jajami.
Gniazda[]
Gniazdo grobowego pająka jest usiane pajęczynami. Pająk ten może wytworzyć pajęczynę pokrywającą obszar niecałych dwóch metrów. Zwykle zakłada trzy takie, położone w miejscach gdzie mają szansę złapać latającą istotę. Mumie pajęczynowe pałętają się po gnieździe, a roje młodych pomykają po sieciach. Sam grobowy pająk ukrywa się, czekając na dogodny moment by zaatakować.
Grobowe pająki nie gromadzą żadnych skarbów, ale w ich gniazdach można znaleźć godne wynagrodzenia za walkę z nimi. Zdobyć tam można kosztowności, które miały przy sobie istoty zabite przez grobowego pająka.
W Faerûnie[]
Chociaż preferują lasy w klimacie umiarkowanym, grobowym pająkom dobrze się też żyje w Podmroku. Drowy lubią te stworzenia i zachęcają je by mieszkały w pobliżu. Największym znanym grobowym pająkiem jest zwierzątko z Domu Barrison w Menzoberranzanie. Goście przychodzą tam, by podziwiać ową masywną kreaturę, która osiągnęła 9 metrów średnicy nóg.
W Eberronie[]
Grobowe pająki zamieszkują dzicz Xen'drik. W ostatnich latach, niewielka ich liczba przeniosła się też na kontynent Khorvaire na pokładach statków. Większość z nich zamieszkuje leśne tereny przy miastach portowych, ale pojedyncze osobniki znaleziono też w Sharn, Wyvernczaszy, a nawet Vralkek. Te grobowe pająki zaadaptowały się do terenów miejskich, zamieszkując piwnice i kanały.
Relacje[]
Drowy i dridery wielbią wszelkie pająkowate i wabią grobowe pająki by zakładały gniazda na granicach ich ziem: zwłaszcza tych które odgradzają je od terenów innych ras. Jeńcy i ich zwłoki trafiają do gniazd grobowych pająków jako pokarm. Pająki z niecierpliwością wyczekują takich posiłków i nie atakują swoich dobroczyńców (chyba że są bardzo głodne lub zostaną sprowokowane).
Stworzenia te są też lubiane przez wyznawców Orkusa, którym podoba się ich naturalna zdolność do tworzenia nieumarłych jako element cyklu rozmnażania. Zdarza im się być wykorzystywanym przez tych kultystów, tak samo jak przez różnych potężnych nieumarłych.
Walka[]
Grobowe pająki, tak samo jak roje ich młodych, walczą jak zechcą przy napotkaniu ich samotnie. Jeśli są w grupie, grobowy pająk nie zwraca uwagi na własne zdrowie gdy ktoś atakuje jego dzieci (mumię pajęczynową lub rój młodych). Sieci używa na najgroźniejszych przeciwnikach, a rój pajączków rzuca się wtedy na obezwładnioną ofiarę.
Zraniony grobowy pająk korzysta ze swojego dalekiego skoku i zręcznej wspinaczki, by wycofać się - ale jeszcze powróci by kontynuować walkę.
Roje młodych pajączków są niebezpieczne, ale szczególnie groźne robią się w obecności swego dorosłego rodzica. Ich głównym celem ataku są wszelkie stworzenia unieruchomione przez pajęczynę dorosłego osobnika. Mają one te same moce co dorosłe osobniki, ale nie potrafią tworzyć ani zarzucać sieci.
Moce[]
- Istoty zatrute jadem grobowego pająka są (odwrotnie niż u żywych) leczone przez negatywną energię i ranione przez pozytywną energię - tak jak nieumarli.
- Efekt ten utrzymuje się przez minutę po ukąszeniu.
- Obrażenia od jego ukąszenia są jednak powodowane przez zwyczajną truciznę.
- Grobowy pająk jest z natury leczony przez energię negatywną i raniony przez energię pozytywną.
- Grobowy pająk potrafi trzy razy na dzień zarzucić sieć na ofiarę. Atak ten ma zasięg 18 metrów i pokrywa obszar trzech metrów. Pajęczyna ogranicza jednak tylko istoty o rozmiarze średnim (np. ludzi) i mniejsze.
Czwarta edycja[]
W czwartej edycji D&D, grobowe pająki są drapieżnikami z Planu Cieni, które szukają okazji by przeniknąć do Świata Materialnego. Ich jad zadaje obrażenia od negatywnej energii oraz unieruchamia.
Galeria[]
Źródła[]
- Monster Manual IV (2006; 3e)
- Księga Potworów 2 (2009; 4e)