Feniks z Mordenkainen's Tome of Foes
Feniks
Feniksy to magiczne bestie o wyglądzie ogromnych ptaków, będących w wielu światach symbolami wolności i odrodzenia. Rozpiętość skrzydeł tych istot dochodzi do 13 metrów, a ich upierzenie mieni się feerią jaskrawych kolorów - fioletem, szkarłatem, purpurą i ognistym pomarańczem. Dziób i szpony mają barwę niebiesko-fioletową a głębokie oczy błyszczą niczym rubiny. Posiadają zdolności komunikowania się poprzez telepatię i empatię. Poza tym znają języki wszystkich istot o ptasiej proweniencji.
Feniksy posiadają tak wielką moc, że są przez niektórych uważane za istoty równe półbogom. W przeciwieństwie do bóstw zamieszkują jednak na Planach Wyższych odosobnione i słabo zaludnione lokacje. Ich ojczyzną jest Elizjum.
Choć dobrotliwe i miłujące wolność feniksy nie są agresywne, jeśli zdecydują się na walkę, są przeciwnikami straszliwymi. W walce wręcz posługują się szponami i dziobem, wykorzystując ataki z powietrza. Ich główną bronią są jednak rozliczne magiczne moce. Pierwszą z nich jest skrzek feniksa, osłabiający szybkość wrogów. Czaropodobne zdolności są zbyt liczne, by wymieniać tu wszystkie, należą do nich jednak liczne czary oparte na świetle i ogniu, zdolności lecznicze, iluzje oraz polimorfia. Wszystkich ich feniks może używać bez ograniczeń. Ponadto mogą swobodnie podróżować po Astralu i Eterze i są odporne na wszystkie prócz najsilniejszych magicznych broni. Dotyk istoty leczy rany i choroby, a z jego krwi rodzą się uzdrawiające owoce. W obliczu porażki feniksy używają swej najgroźniejszej broni - generują gigantyczną burzę magicznego ognia, która uśmierca zarówno większość nieprzyjaciół, jak i je same. Z popiołów pozostałych po zmarłym feniksie powstaje jednak nowy, młody osobnik, posiadający wszystkie moce poprzednika.
Zwyczaje i legendy
Feniksy są istotami tajemniczymi i owianymi wieloma legendami. Liczne plemiona i społeczeństwa z Planu Materialnego uważa je za święte istoty i oddaje im cześć. Największą sławę zawdzięczają swej przysłowiowej zdolności odrodzenia z własnych popiołów, symbolizującej odrodzenie, zmartwychwstanie i inne podobne pojęcia. Związane jest to również ze szlachetnym poświęceniem, i uważane jest za oznakę dobrej natury feniksów. Istnieją jednak kultury o nieco innym stosunku do mitu feniksa, uważając go za symbol zwiastujący śmierć lub wręcz uosabiający palący szał i zniszczenie. Są to jednak obrazy wypaczone i stworzone przez prymitywne i złe społeczności. Wszystkie te podejścia łączy jedna rzecz - feniksy symbolizują stworzenie poprzedzone przez zniszczenie, a ich ognień może być zarówno oczyszczaczem, jak i pozbawionym litości niszczycielem.
Feniksy nie są nieśmiertelne, jednak żyją niezwykle długo. Podania przypisują im żywotność od tysiąca do nawet dwunastu tysięcy lat. Kiedy przychodzi pora śmierci, feniks wyszukuje miejsce położone w trudno dostępnych górach i na szczycie najwyższej buduje gniazdo ze słomy i ziół. Po zakończeniu pracy zasiada w gnieździe, obdarzając świat wokół siebie ostatnim spojrzeniem. Zadowolony, że jego praca dobiega końca, feniks wyzwala swą ognistą burzę, spalając ciało na popiół. Gniazdo jednak pozostaje nienaruszone i, gdy ogień opada, można w nim dostrzec nowego, młodego feniksa, przejmującego dzieło rodzica. Wedle jednej z legend ciało dorosłego feniksa nie ulega spaleniu, lecz mumifikuje się w ogniu i pierwszym zadaniem jego dziecka jest pogrzebanie mumii w najbliższej świątyni poświęconej słońcu.
Feniksy są istotami ceniącymi sobie spokój i samotność. Osiadają w terenach oddalonych od cywilizacji i rzadko podróżują. Na swoim terenie nie tolerują jakichkolwiek przejawów zła, które wypalają bez litości.
Wszelkie części ciała feniksów stanowią cenne surowce alchemiczne. Szczególnie popularne są pióra, będące składnikami mikstur leczniczych. Trudniejsze do uzyskania i bluźniercze oczy, szpony i dzioby feniksów osiągają zawrotne ceny, a ich zastosowanie okryte jest złą sławą. Każdy jednak, kto odważy się nimi handlować, zostanie niewątpliwie uznany przez każdą przyzwoitą istotę za niegodziwca.