Nie podano opisu zmian Znacznik: sourceedit |
Nie podano opisu zmian Znacznik: sourceedit |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Plik: |
+ | [[Plik:636252771953950206.jpeg|thumb|250px|Driada przedstawiona w D&D 5.0]] |
'''Driady''' (''ang. dryad'') są niezwykle pięknymi, dobrymi duchami drzew o chaotycznej naturze. Żyją zazwyczaj samotnie opiekując konkretnymi, bardzo starymi drzewami, lecz zdarzają się rzadkie sytuacje gdy na danym obszarze żyje nawet kilka tych istot. Legendy głoszą, że są one duszami starych drzew. Niezależnie od tego, czy jest to prawda, są w jakiś sposób połączone z drzewami, którymi się opiekują (są to najczęściej dęby) i nie mogą się od nich oddalić bardziej niż na kilkadziesiąt metrów. Jeśli z jakichś powodów (na przykład porwania) to nastąpi, driada szybko słabnie i umiera. Driady czują wszystkie rany zadane ich drzewu i żyją tylko tak długo jak ono, co czasem wykorzystywane jest przez różne nikczemne istoty do szantażowania ich. Złoczyńcy ci muszą jednak liczyć się z gniewem i żądzą zemsty obrończyń drzew. |
'''Driady''' (''ang. dryad'') są niezwykle pięknymi, dobrymi duchami drzew o chaotycznej naturze. Żyją zazwyczaj samotnie opiekując konkretnymi, bardzo starymi drzewami, lecz zdarzają się rzadkie sytuacje gdy na danym obszarze żyje nawet kilka tych istot. Legendy głoszą, że są one duszami starych drzew. Niezależnie od tego, czy jest to prawda, są w jakiś sposób połączone z drzewami, którymi się opiekują (są to najczęściej dęby) i nie mogą się od nich oddalić bardziej niż na kilkadziesiąt metrów. Jeśli z jakichś powodów (na przykład porwania) to nastąpi, driada szybko słabnie i umiera. Driady czują wszystkie rany zadane ich drzewu i żyją tylko tak długo jak ono, co czasem wykorzystywane jest przez różne nikczemne istoty do szantażowania ich. Złoczyńcy ci muszą jednak liczyć się z gniewem i żądzą zemsty obrończyń drzew. |
||
Wersja z 16:47, 16 lip 2017
Driada przedstawiona w D&D 5.0
Driady (ang. dryad) są niezwykle pięknymi, dobrymi duchami drzew o chaotycznej naturze. Żyją zazwyczaj samotnie opiekując konkretnymi, bardzo starymi drzewami, lecz zdarzają się rzadkie sytuacje gdy na danym obszarze żyje nawet kilka tych istot. Legendy głoszą, że są one duszami starych drzew. Niezależnie od tego, czy jest to prawda, są w jakiś sposób połączone z drzewami, którymi się opiekują (są to najczęściej dęby) i nie mogą się od nich oddalić bardziej niż na kilkadziesiąt metrów. Jeśli z jakichś powodów (na przykład porwania) to nastąpi, driada szybko słabnie i umiera. Driady czują wszystkie rany zadane ich drzewu i żyją tylko tak długo jak ono, co czasem wykorzystywane jest przez różne nikczemne istoty do szantażowania ich. Złoczyńcy ci muszą jednak liczyć się z gniewem i żądzą zemsty obrończyń drzew.
Chaotyczna natura driad objawia się tym, że hołdują one swoim pragnieniom i kaprysom. Choć są życzliwe dobrym istotom, czasem zdarzają się sytuacje gdy wybierają sobie jakiegoś elfiego lub rzadziej ludzkiego tropiciela czy druida, a nawet zwykłego podróżnika po puszczy i używając zauroczenia porywają go na jakiś czas, aby był ich partnerem. Niemniej jednak zdarza się to niezwykle rzadko, gdyż driady to istoty niesamowicie skryte, które raczej nie pokazują się innym stworzeniom, dlatego też nawet stali mieszkańcy lasu nie zawsze wiedzą wszystko o tych istotach.
Z wyglądu driady przypominają młode elfie dziewczyny. Kolor oczu zawsze jest intensywny i niejednokrotnie o niezwykłym odcieniu, jak fiolet lub intensywna żółć, choć zdarzają się oczy w barwie jasnego błękitu czy wyjątkowo intensywnej zieleni. Natomiast kolor włosów lub skóry uzależniony się od pory roku. Wiosną i latem, w okresie wegetacji roślin, driady mają jasnobrązową skórę, wyglądającą jak opalenizna. W ten czas ich włosy mają kolor świeżych, zielonych liści. Jesienią skóra ciemnieje, dopasowując się do włosów które nabierają koloru jesiennych liści, czyli żółci, czerwieni, pomarańczy czy brązu. Zimą natomiast, upodabniając się do ośnieżonego otoczenia, skóra jak i włosy stają się kredowo białe. Ubierają się w luźne szaty w kolorach także dostosowanych do pory roku.
Driady wyjątkowo gardzą przemocą i walką. Wolą pozbyć się intruza zauraczajac go i nakazując oddalić się od ich ukochanych drzew. Podejmują walkę tylko w jednej sytuacji, kiedy intruz niszczy ich drzewa. Wtedy wpadają w furię i atakują z całą zawziętością. Jeśli muszą uciekać, używają zdolności drzwi przez wymiary i wnikają w drzewo, którym się opiekują. Driady mówią wspólnym, elfim i leśnym. Potrafią też komunikować się z roślinami.
