Asabi

Asabi to jaszczuropodobne humanoidy zamieszkujące pustynię Anauroch. Często można je spotkać w charakterze najemników i niewolników na służbie u złych stworzeń.

Stworzenia te nazywają same siebie laerti - tak jak się je nazywa w języku wspólnym. Słowo to wywodzi się z języka Netherilu, gdzie nazywano je w ten sposób. Nazwa "asabi" pochodzi z języka beduinów.

Opis[]

Wywodzące się z Imperium Isstosseffifil które niegdyś znajdowało się w miejscu Anauroch, asabi do dziś są znajdowane przeważnie na terenach Wielkiej Pustyni. Asabi są wojowniczymi stworzeniami; cechują się zamiłowaniem do wojaczki którego nie rozumieją inne rasy. Sprzyja to formowaniu z nich grup najemników lub stawaniu się niewolnikami.

Gatunek asabi wlicza dwa odrębne podgatunki. Pierwszym i najbardziej powszechnym są zwykłe asabi; drugim są żądłogony. Te są większą i silniejszą odmianą asabi - jak wskazuje nazwa, w walce zatruwają przeciwników przy pomocy żądła na końcu ogona. Sprawiają też wrażenie bardziej barbarzyńskich niż zwykłe jaszczury. Ponadto, żądłogony są zupełnie niewrażliwe na zaklinania i magiczne uroki (przez co znajdują mniejsze użycie jako niewolnicy takich istot jak faerimmowie).

Zwyczajne asabi są przeważnie wojownikami. Radują się walką i są przyzwyczajone do organizacji w rangach. Cieszą się nawet z walki dla mistrzów którzy ich zniewolili. Walczą też dla tego, kto zaoferuje im więcej złota. Żądłogony są z natury przystosowane do boju. Zwykle są potężniejsze niż normalne asabi, a na polu bitwy często zachowują się bardziej chaotycznie.

Asabi mówią swoim własnym, paplającym językiem. Pomimo wojowniczości, raczej unikają walk między sobą.

Morfologia[]

Typowy przedstawiciel tej rasy mierzy nieco ponad dwa metry wysokości, oraz ma długi na 2,7 metra ogon pomagający w stabilizowaniu ciała. Stoi pionowo, chociaż jest lekko zgarbiony i chodzi chwiejnym krokiem. Kończyny asabi odstają od jego ciała pod dziwnymi kątami, przez co porusza się szybkimi i dziwnymi ruchami. (Asabi potrafią też biegać na czterech łapach równie dobrze co na dwóch.) W ramach zmysłu dotyku i węchu, jaszczur częściowo tyka obiektu swoim szybkim, trzepoczącym językiem.

Jego wąska czaszka ma guzowate, opadające czoło o wystających brwiach. Jego szorstka, kamienista skóra wacha się w barwach od szarego po brązowy, przy czym jest jaśniejsza na brzuchu. Oczy asabi są żółte i jajowate, o pionowej źrenicy. Lśnią one na tyle, że widać je w ciemności.

Barwa łusek żądłogonów bywa brązowa lub ciemna czerwono-brązowa.

Zwyczaje[]

Asabi postrzegają wojaczkę jako grę i gustują w zabijaniu wrogich istot. Rozumieją że śmierć jest odejściem od życia poświęconego wojnie, ale wierzą że śmierć na polu bitwy jest najbardziej chwalebnym osiągnięciem na jakie ich stać. Taki rodzaj zgonu zapewnia jaszczurowi miejsce w pałacu ich boga.

Chociaż laerti uwielbiają bój, nie są nienawistnymi oponentami. Wiedzą, że takie rzemiosło skutkuje śmiertelnością wśród nich na równym stopniu co wśród wrogów - ale akceptują to jako naturalne prawo życia. Jeśli sojusze zmieniają dawnych wrogów w nowych sojuszników, asabi godzą się z nimi i idą ramię w ramię do boju. Asabi jednak mają za śmiertelnych wrogów tych, co ich zdradzili. Mogą też zostać zmanipulowani przez brutalnego władcę niewolników.

Walki toczą tylko w nocy; dzień spędzają chowając się przed palącym słońcem. Zbyt długi wysiłek w słońcu (jak marsz, walka, czy taszczenie ciężarów) powoduje u nich omdlenie trwające aż do wychłodzenia organizmu.

Rozród[]

Samice asabi składają jaja w ochronnych zaciszach, po czym opiekują się nimi aż do wylęgu. Młode są wychowywane przez małe grupy jaszczurów obydwu płci, które uczą je sposobów walki. Skład takiej grupy jest zmienny, gdyż laerti turowo zmieniają swoje przysługi dla społeczności. Kiedy młody osiągnie dorosłość, jest włączany w skład walczących jednostek.

Pożywienie[]

Asabi wyjadają organy wewnętrzne i miękkie tkanki swych ofiar (np. ludzi czy wielbłądów), a resztę pozostawiają by wyschła pod słońcem, rozdziubywana przez bijące się o nią sępy. Jadają również grzyby i porosty wyrosłe w podziemiach (ale też mykonidów). Przysmakiem laerti są korzenie palowe określonych roślin w oazach.

Relacje[]

Żądłogony i zwyczajne laerti koegzystują w tych samych ośrodkach, chociaż typowa społeczność zachowuje przewagę liczebną jednej rasy. Obie mogą też swobodnie się swatać i rozmnażać. Potomstwo ma równe szanse na bycie przedstawicielami jednej z tych dwóch ras.

W większości przypadków, nie ma "piętna mniejszości" na mniej licznej rasie w społeczności asabi. Pomimo niewielkiej różnicy między rasami, osiedla żądłogonów sprawiają wrażenie gorzej uporządkowanych niż u zwykłych asabi - a ich przywódcy kierują się raczej emocjami niż rozsądkiem. Grupy wojenne żądłogonów są bardziej agresywne na pierwszej linii frontu, czego przykładem są patrole przed wejściem do Krypty Śpiących Jaszczurów w Oreme.

Asabi sprzymierzają się z innymi złymi stworzeniami dla wspólnych korzyści, a niektóre takie osoby bywają nawet uznane za członków plemienia.

Społeczność[]

Grupy asabi często gromadzą się w małych wioskach, lub tworzą duże grupy najemnicze. Społeczność jest przeważnie prowadzona przez radę starszych i watażkę, z obydwoma na tym samym poziomie władzy. Rada starszych reprezentuje nie-walczącą grupę osobników (w tym młode, zajętych rodziców i starców). Watażka rośnie w siłę poprzez przymierza z wojownikami, po czym dowodzi. Większość niezgody między dwoma ośrodkami władzy rodzi się, kiedy panuje pokój i bezczynność. Jeśli następuje pato, problem przechodzi w ręce społeczności, zaś ta głosem większości decyduje która strona ma słuszność.

Asabi z Oreme radzą sobie z niezgodą w inny sposób. Sarrukh-licz budzi się na czas dyskusji których ani rada ani watażka nie może rozwiązać. Licz preferuje kontaktować się ze zwykłymi asabi nad kontakty z żądłogonami, bo zwyczajni wydają się być bardziej inteligentni.

Jako postacie[]

Większość z asabi preferuje rozwój klasowy jako wojownik lub barbarzyńca, chociaż łowcy, łotrzykowie i czarodzieje nie są rzadkością. Asabi podróżujące z innymi rasami często są mieczami do wynajęcia.

Niektóre zwyczajne asabi pragną dołączyć do ludzkich cywilizacji, by uczyć się o ludziach i kulturach humanoidów. W większości są to jaszczury które powstrzymały swą "złą" naturę. Żądłogony mają tymczasem skłonność do pozostawania agresywnymi i barbarzyńskimi nieważne komu służą. Niektóre z nich zajmują szczególne stanowiska między najemnikami i prawie nigdy nie zamienią się z nikim tą funkcją.

Charakter asabi to zwykle praworządny zły.

Magia wśród asabi[]

Laerti używają niewiele magii i magicznych przedmiotów. Większość używających magii jaszczurów to kapłani i czarodzieje. Są postrzegani jako zwyczajne jednostki na polu bitwy, ale większość ziomków im także nie ufa do końca. Kapłani są duchowymi przewodnikami i uzdrowicielami w społecznościach asabi, przez co są zbyt cenni by ryzykować ich polegnięcie na polu bitwy. Razem z rodzicami wychowującymi młode, kapłani są jedynymi sprawnymi członkami plemion którzy trzymają się z dala od wojny.

Asabi nie opracowały żadnych zaklęć ani magicznych przedmiotów które były by unikalne dla ich rasy.

Przedmioty asabi[]

Asabi preferują stalową broń i zbroje ponad prawie każdy magiczny ekwipunek. Większość z nich umie kuć metal, chociaż większość plemion nie ma takich zasobów - i musi polegać na tym co zrabują lub zdobędą. Zwyczajowo nie noszą zbroi cięższej niż skórzana. Dzierżą włócznie własnego wyrobu, a także różne zdobyczne bronie jednoręczne - w tym kusze, przewieszane przez plecy gdy ich nie używają.

Religia[]

Różne społeczności asabi czczą różne bóstwa. Więlu czci odłamki Węża Świata, ale Semuanya ma zdecydowanie najwięcej wyznawców.

Merrshaulk[]

Asabi z Oreme, służące liczom które niegdyś rządziły Imperium Isstosseffifilu, wciąż służą dawnym tradycjom i wyznają Merrshaulka, dawnego aspekta Ssetha. Życzą sobie czcić twórcę ich mistrzów ze względu na wierność swoim panom.

Kult Merrshaulka musi regularnie składać ofiary. Liczowie-królowie życzą sobie złożyć w ofierze asabi, jeśli wymóg ofiar nie został wypełniony - bo boją się utracić moc jaką obdarza ich patron. Dlatego asabi poszli na układ. Dopóki żaden z nich nie jest składany w ofierze, tak długo każdy zabity w obronie Oreme jest liczony jako ofiara dla bóstwa. Jeśli pokój zapanuje na zbyt długo, tamtejsze laerti muszą złapać innych łuskowatych na ofiarę. Przeważnie porywają wówczas troglodytów i jaszczuroludzi z okolicznych podziemi i dzikich ziem.

Semuanya[]

Asabi które uciekły z niewoli faerimmów nie miały boga aż do chwili uwolnienia. Krótko po tym spotkali kler jaszczuroludzi, który wprowadził wśród nich kult Semuanyi - laerti przyjęli go jak własnego boga. Kapłani jaszczuroludzi opuścili ich od tego czasu, ale pewna liczba żądłogonów została nowymi klerykami i od tego czasu zajmują się duchowym przewodzeniem grup. Owi kapłani są istnym źródłem mocy w społeczności, odkąd ich pokolenie nie ma styczności z innymi plemionami asabi.

Historia[]

Jak wiele z łuskowatych, laerti zostały wytworzone przez sarrukhy nim ich imperium upadło. Rasa ta dostosowała laerti specjalnie do walczenia w ich bitwach. W ciągu tysiącleci od wytworzenia, owe wojenne istoty nie zmieniły swojego losu, ani nie rozprzestrzeniły się po Faerunie jak większość gatunków.

Wielu asabi, którzy oryginalnie było posłusznych swym mistrzom, pozostało służącymi nawet gdy imperia sarrukhów spadły na ziemię. Dziś, potomkowie tych lojalnych asabi prowadzą życie w pozostałościach Isstosseffifilu - konkretniej, w pojedynczej podziemnej fortecy, w katakumbach zrujnowanego miasta Oreme. Sześćdziesięciu antycznych sarrukhów-liczów rządzi tym miejscem z Krypty Śpiących Jaszczurów, ale tylko jeden naraz się budzi. Ten jeden jest odpowiedzialny za pozwolenie by asabi same sobą zarządzały, ufając im odkąd powierzyły mu swoją wolę. Ci asabi z Oreme zajmują się ochroną przed intruzami. Wierzą, że ich obowiązkiem jest strzeżenie liczów-królów, oraz iść za nich na wojnę gdy zajdzie taka potrzeba.

Inni wierni sarrukhom asabi zeszli do podziemia gdy trzy imperia upadły. Ciężkie życie tam spowodowało niezgodę i rozbicie się grupy, aż kilka różnych szczepów jaszczurów opuściło domy w Podmroku. Ale wiele tamtejszych plemion rozwinęło się, rozpleniło i podbiło nowe terytoria pod ziemią. Inne zostały zniewolone przez potężnych panów, którzy wykorzystali ich jako najemników.

Piechurzy asabi brali udział w kilku konfliktach na Faerunie. Przykładem jest Rok Wieży (1360), kiedy Zhentarimowie powołali na Anauroch armię, wliczającą te jaszczury. Ich celem było ujarzmienie plemion beduinów, oraz przejąć kontrolę nad szlakami handlowymi - ale plan został udaremniony przez Harfiarza imieniem Lander i Bedinkę imieniem Ruha. Zjednoczyli oni plemiona beduinów i pokonali Zhentarimów.

Wielka grupa asabi została niedawno zniewolona przez faerimmów. Ci myśloniewolnicy, jak ich nazywają, byli całkowicie pod kontrolą nowych panów kiedy ci wysłali ich przeciw liczom z Oreme. Aż do pokonania faerimmów przez cienie z Evereski, tysiące asabi zostało zdominowanych - a po tym wydarzeniu, uwolnili się i podjęli pracę najemników. Z nieznanych powodów, wielka grupa tych jaszczurów niedawno zjednoczyła się i teraz wędruje przez zamrożone morze.

Wiele spośród byłych niewolników faerimmów zostało bezmyślnymi niewolnikami innych ras, takich jak beholdery czy illithidy.

Walka[]

Asabi są wyrachowane i ochoczo robią pułapki na ofiary. Potrafią zręcznie zakopać się w piasku, przez co ich zasadzki są często udane. Mają również wrodzony talent do dalekiego skakania. Zagrożone, zakopują się w piasku lub chowają w jaskiniach i innych szczelinach skalnych.

Uderzając ofiarę swym ogonem, żądłogon rozpyla spod skóry mlecznobiały jad, który zadaje obrażenia od kwasu i wywołuje u ofiary krótkotrwałą dezorientację, jeśli nie udał jej się test woli. Żądłogon może używać swego jadu do sześciu razy dziennie. Trucizna ta nie działa na inne żądłogony, ale działa na zwyczajne asabi tak samo jak na inne stworzenia.

Różnice między edycjami[]

W drugiej edycji (podręcznikach Villain's Lorebook i Anauroch), asabi dotyczyło kilka różnic w porównaniu do trzeciej edycji:

Skóra na brzuchu asabi była określona jako jasnozielona;
Żądłogony wyróżniały się neutralnym złym (nie praworządnym) charakterem;
Dodatkowo, żągłogony stanowiły rzadką rasę żyjącą między zwyczajnymi asabi (zamiast tworzyć własne społeczności). Około 10% osobników rodziło się żądłogonami niezależnie od rodziców.

Zobacz też[]

Galeria[]

Źródła[]

Anauroch (1991; 2e)
Monstrous Compendium Annual Volume Two (1993)
Villain's Lorebook (1998; 2e)
Kompendium Potworów: Potwory Faerunu (2001; 3e)
Neverwinter Nights: Shadows of Undrentide (2002; 3e)
Serpent Kingdoms (2004; 3e)