Sferopedia
Advertisement
Bóstwo
Akadi
Akadi
Tytuł(y) Królowa Powietrza, Pani Powietrza, Władczyni Wiatrów
Symbol biała chmura na niebieskim tle
Plan Ojczysty Plan Żywiołu Powietrza/Wielki Komin
Ranga mocy Większe bóstwo
Charakter neutralny
Dziedziny żywioł powietrza, ruch, prędkość, latające stworzenia
Domeny iluzja, podróż, powietrze, oszustwo
Ulubiona broń wir powietrzny (ciężki korbacz)
Sojusznicy Aerdrie Faenya, Cicha Pieśń, Quorlinn, Remnis, Shaundakul, Stronmaus, Syranita
Wrogowie Grumbar
Zwierzchnik brak
Akadi symbol

Symbol Akadi

Akadi jest jedyną boginią spośród czterech bóstw żywiołów. Jej natura jest zmienna niczym usposobienie przysłowiowej kobiety. Akadi może być jak delikatny szept wichru lub też jak ogłuszający ryk wichury. Królowa Powietrza mknie w nieskończonym galopie wiatru, niosąc z sobą napotkane po drodze dźwięki i zapachy. Jest ona nieprzewidywalna, a o innych mieszkańców Planu Żywiołu Powietrza troszczy się o wiele bardziej, niż o swych własnych wyznawców.

Akadi, podobnie jak pozostałe bóstwa żywiołów, znana jest z obojętnego traktowania swoich wyznawców na Abeir-Torilu. Jej brak zainteresowania sprawami tego świata sprawia, że większość mieszkańców Faerunu postrzega ją jako pomniejsze bóstwo, zaś jej wyznawców jako kultystów. Królowa Powietrza zazwyczaj zwraca uwagę na modły swych wiernych dopiero wtedy, gdy zapalają oni dla niej drogie i wonne kadzidła, a dobywający się z nich dym ulatuje z wiatrem. Jeżeli ofiara ją zadowoli, Akadi może sprawić, że wichry ucichną albo się wzmogą, że spadnie lekki deszcz, bądź się wypogodzi. Jedną z niewielu powietrznych dziedzin, w którą Królowa Powietrza nie ingeruje są burze, gdyż władza nad nimi należy do Talosa i Umberlee.

W Krainach Hordy Akadi znana jest jako Teylas i przedstawiana jest pod postacią mężczyzny. Jednak pomiędzy wyznawcami nie dochodzi do żadnych rozdźwięków na tle tego zróżnicowania.

Królowa Powietrza może pojawić się jako dowolna latająca istota. Może też użyć wyłącznie swojego głosu, który wówczas słyszalny jest jako szept wiatru. Najczęściej jednak komunikuje się ze swymi wyznawcami i kapłanami poprzez latających posłańców, pod warunkiem, że odbiorca wiadomości jest dla niej użyteczny lub wartościowy. Klerycy Akadi poczytują zmianę w wietrze jako oznakę jej zadowolenia.

Podobnie jak inne bóstwa żywiołów, Akadi nie tworzy swoich awatarów - woli pojawiać się we własnej osobie w postaci trąby powietrznej.

Historia/związki[]

W historii Krain odnotowano pojawienie się Akadi na powierzchni Torilu tylko dwa razy. Królowa Powietrza pojawia się zwykle jako olbrzymia, przypominająca tornado kolumna wirującego powietrza. Jej głos może być niczym szept wiatru pośród bezlistnych drzew albo niczym straszliwy ryk, który słychać z odległości kilku mil. Miejsce pobytu Akadi w Czasach Kłopotów jest nieznane.

Akadi nie ma bezpośredniego przełożonego, ale posiada za to licznych sprzymierzeńców. Do głównych należą: Aerdrie Faenya, Quorlinn, Remnis, Shaundakul, Cicha Pieśń, Stronmaus i Syranita. Jej głównym antagonistą jest Grumbar - bóstwo żywiołu ziemi, z którym Pani Powietrza nieustannie walczy.

Dogmat[]

Akadianie nauczają, że każdy winien znaleźć własne oświecenie. Wierzą oni, iż prawdę mogą znaleźć tylko w tym, co ich interesuje. Jednakże, gdy zainteresowanie wygaśnie, znika również możliwość dalszego rozwoju duchowego. Dlatego też Akadianie w pogoni za swoimi marzeniami bez przerwy zmieniają swoje zajęcia, przenoszą się z miejsca na miejsce, gromadząc w ten sposób coraz więcej nowych doświadczeń. Duchowieństwo Akadi postrzega większość spraw doczesnych jako trywialne i rzadko kiedy staje po czyjejś stronie w dowolnym przypadku. Jedyną sprawą, w której Akadianie zajmują bezkompromisowe stanowisko jest imperatyw, że żadni członkowie duchowieństwa ani klerycy nie mogą być spętani lub więzieni; warunki takie prowadzą ich zdaniem do ataków depresji wśród wiernych oraz do śmierci z tęsknoty za wolnością.

Nowicjusze w wierze uczeni są następującej doktryny: "Wieczna Akadi jest uosobieniem zmienności. Każdego dnia odkrywamy nowe oblicze bogini. Bądź równie elastyczny, co ona. Podążaj za wszystkim, co cię w tej chwili interesuje. Patrz na problemy z tylu punktów widzenia, z ilu tylko się da, aby otrzymać najlepszą odpowiedź. Traktuj życie, jak co dzień tworzone na nowo dzieło sztuki, dla korzyści swoich i Akadi. Wolność przemieszczania się i wznoszenia na tchnieniu życia jest jednym z przyrodzonych praw każdej żywej istoty. Leć naprzód i szerz słowo Akadi, a poprzez swe uczynki ukazuj świeżość życia, którą ona z sobą niesie."

Kler i świątynie[]

Zanim nastały Czasy Kłopotów, duchowieństwo Akadi miało w swych szeregach mnóstwo kapłanów. Jednak po tym wydarzeniu Królowa Powietrza postanowiła przekwalifikować większość swoich kleryków na archontów żywiołów. Obecnie nie ma już zbyt wielu zwyczajnych kapłanów wśród duchownych Akadi. Klerycy Akadi praktycznie przez całe swoje życie podróżują po świecie głosząc słowo swej bogini. Niewielu z nich osiedla się gdzieś na stałe. Ich pobyty w miastach czy wioskach również są krótkie - co najwyżej kilkudniowe. Wszyscy kapłani Akadi podzieleni są na dwa odłamy. Nie ma to nic wspólnego z kościelną hierarchią ani też żadną schizmą. Podział ten wynika tylko i wyłącznie z dwóch odmiennych filozofii postępowania wykształconych w wierze Królowej Powietrza. Filozofie te to Szept i Ryk. Ci, którzy kierują się w życiu Szeptem, działają zazwyczaj za kulisami ważnych wydarzeń - często bywają szarymi eminencjami i rzadko zdradzają swoją przynależność do kościoła Akadi. Natomiast zwolennicy Ryku są o wiele bardziej bezpośredni w swoim zaangażowaniu w sprawy Faerunu i najczęściej działają otwarcie. Pomiędzy przedstawicielami obu odłamów rzadko dochodzi do spięć, gdyż zwykle łączy ich wspólny cel, choć zdarzało się, że osobiste ambicje jednego kapłana doprowadzały do starć.

Akadianie są równie zmienni, jak ich bogini. Kościół Królowej Powietrza zorganizowany jest bardzo chaotycznie. Kapłani Akadi gromadzą się zwykle w niewielkie grupy. Każdej z takich grup przewodzi najbardziej charyzmatyczny w danym momencie Akadianin. Nagminnie wymieniają się oni swymi zadaniami i obowiązkami, dlatego też nigdy nie wiadomo, czy osoba, która jeszcze dekadzień temu zajmowała się dowodzeniem, robi to nadal po upływie tego czasu. Z tego powodu większość kupców uważa Akadian za niegodnych zaufania, gdyż znalezienie kleryka, z którym podpisało się kontrakt lub umowę graniczy niemal z cudem. A nawet jeśli uda się odnaleźć zaginionego kontrahenta, to prawie na pewno można się spodziewać odpowiedzi w stylu: "Przykro mi, ale to już nie moja sprawa".

Nowicjusze w wierze znani są jako Nieopierzeni. Aby stać się pełnoprawnym członkiem duchowieństwa Akadi, Nieopierzony musi przejść specjalny, unikalny rytuał (zazwyczaj związany z lataniem) opracowany przez co najmniej dwóch starszych kapłanów. Tytuły w hierarchii, od najniższego do najwyższego, to: Skrzydlaty (pełnoprawny kapłan), Powietrze Bogini, Bryza Światłości, Zefir (starszy kapłan), Mistral, Sirocco (przywódca kościoła) oraz Huragan (przywódca dużego kościoła lub bardzo doświadczony kapłan). Kleryk, który zabił lub pokonał wroga swego kościoła (zwykle wysokiego rangą kapłana Grumbara lub stworzenie żywiołu ziemi) może umieścić na początku swego tytułu honorowe słowo "Wielki".

Podczas ceremonii i rytuałów klerycy Akadi noszą trójkolorowe szaty (kolory te to: biały, jasnoszary i jasnoniebieski). Te trzy barwy reprezentują różne oblicza bogini. Najbardziej preferowanym materiałem jest jedwab, ponieważ jego zwiewna natura cieszy Królową Powietrza. Szczególnie wysoko cenione są jedwabne szaty z falistymi wzorami. Wielu kapłanów nosi biżuterię z mlecznych opali, kryształów kwarcu, turkusów oraz szafirów. Również z tych kamieni szlachetnych wytwarzane są święte symbole Akadian. Specjalnie przywoływany żywiołak powietrza pozostawia na kamieniu kunsztowny wzór, a następnie ozdobiony w ten sposób kamień wkładany jest w gustowną oprawę z cennego metalu, wykutą na kształt chmury.

Większość poszukujących przygód kapłanów Akadi oraz innych członków duchowieństwa podchodzi do kwestii ubioru podróżnego ze zmysłem praktyczności. Jako, że zazwyczaj stąpają oni po ziemi, którą uważają za wrogi sobie żywioł, starają się zakładać cięższą, twardszą i wytrzymalszą odzież. Mimo to nie rezygnują z ulubionych kolorów swej bogini. Nawet ich broń i pozostałe przedmioty są zwykle w jednej z tych barw. W podróży większość kleryków ogranicza się w noszeniu jedwabi do szarfy. Najcięższą zbroją, na jaką pozwala im wiara jest kolczuga. Mogą również używać tarcz oraz posługiwać się dowolnym orężem do walki wręcz i niemal każdą bronią strzelecką. Jednak nie wolno im używać magicznych przedmiotów, których natura oparta jest na żywiole ziemi - nawet, gdyby zależało od tego ich życie.

Akadianie zajmują się wieloma rzeczami - głównie przysłuchiwaniem się wichrom, podróżowaniem pod gwiaździstym niebem, głoszeniem chwały Akadi oraz, rzecz jasna, pogonią za swymi obecnymi zainteresowaniami. Niektórzy kapłani całkowicie oddają się eksperymentowaniu z różnymi rzeczami, np. krzyżują różne odmiany ogarów, aby otrzymać nową, szybszą i wytrzymalszą rasę. Mogą też obserwować, jak pewne stworzenia będą się przystosowywać do nowych warunków albo spędzać wiele żmudnych godzin na próbie skonstruowania sztucznych skrzydeł. Tym niemniej, jeśli tylko stracą zainteresowanie swym obecnym zajęciem, po prostu je porzucają i ruszają zająć się innym, niezależnie od tego, ile czasu poświęcili na poprzednie.

Dla Akadian każdy dzień jest ważny, ponieważ każdy może nieść ze sobą jakieś zmiany lub nowe doświadczenia. Kapłani zazwyczaj wstają przed wschodem słońca, aby odprawiać od Królowej Powietrza modły, które unoszone są z porannym wiatrem. Jedną z ważniejszych ceremonii Akadian jest Obcowanie z Wiatrem. Jest ona odprawiana jedynie przez wyspecjalizowanych kapłanów i to dopiero wtedy, gdy osiągną już pewien stopień zaawansowania. Obcowanie z Wiatrem polega na tym, że najprzód kapłan przez godzinę składa uroczystą modlitwę, a następnie przyzywa żywiołaka powietrza. Jeżeli żywiołak odpowie na wezwanie, wówczas kapłan zapala wydzielające słodką woń kadzidło, śpiewa pieśni, rzuca na wiatr kwiatowe płatki i recytuje sławiące Akadi wiersze. Po rytuale żywiołak unosi ze sobą wszystkie dary do Planu Żywiołu Powietrza i oddaje je Królowej Powietrza. Jedyne kalendarzowe święto w wierze Królowej Powietrza ma miejsce w dzień Śródlecia. Odbywa się ono w ruinach Blaskaltaru w Shaar, gdzie ongiś stała pierwsza świątynia Akadi w Faerunie. Aby dotrzeć tam na czas, wszyscy zdolni do wędrówki klerycy wyruszają przynajmniej kilka dekadni wcześniej. Kiedy nadejdzie już dzień Śródlecia, zgromadzeni klerycy wyśpiewują pieśni i poematy o bohaterach ich wiary oraz wpisują do specjalnej księgi imiona duchownych, którzy zmarli w czasie ostatniego roku. Ma to na celu upamiętnienie ich istnienia.

Istnieje bardzo niewiele stałych świątyń i chramów Królowej Powietrza. Gdy zamieszkujący świątynię kapłani wyruszają w kolejną wędrówkę, zazwyczaj osiedlają się w niej klerycy właśnie przybywający z wyprawy. W ten sposób chramami zawsze ktoś się zajmuje i nie popadają one w zapomnienie. Jednak najświętszym miejscem Akadian są ruiny Blaskaltaru w Shaar. Na terenie tych ruin znajduje się kopiec wzniesiony na pamiątkę stojącego tu niegdyś Pierwszego Chramu Królowej Powietrza. Sama świątynia została już dawno temu skruszona zębem czasu oraz warunkami pogodowymi. Mimo to Akadianie gromadzą się tu co rok, żeby wspominać historię swego kościoła i jego największych członków – dzięki temu nigdy nie zatracą oni swojej przeszłości nie zostaną skazani na ponowne jej przeżycie. Głęboko zakorzeniona w kościele Akadi filozofia ciągłego ruchu sprawia, że na sługi Królowej Powietrza można się natknąć właściwie wszędzie. Z tego też powodu istnieje bardzo niewiele stałych świątyń Akadi. Te, które istnieją są w większości bardzo do siebie podobne, a to dlatego, iż są to zazwyczaj stojące na wolnym powietrzu kręgi drewnianych pali przyozdobionych piórami i chorągiewkami, które trzepoczą przy najmniejszym powiewie wiatru.

W sztuce sakralnej Akadianie przedstawiają swoją boginię jako błękitną, półprzezroczystą kobietę o olbrzymich pierzastych skrzydłach, które sięgają chmur. Powiadają oni, iż skrzydłami tymi Królowa Powietrza rozsyła wichry po całym Abeir-Torilu.

W historii Krain zostało powołanych do życia wiele organizacji, drużyn lub zakonów nieodłącznie związanych z religią akadiańską. Sporo z nich nadal funkcjonuje, choć wymienione zostaną jedynie te najważniejsze. Największym obecnie zakonem krzyżowców są Rycerze Czterech Stron Wiatru. Jego członkowie organizują własne wyprawy lub też na polecenie weteranów wyruszają, by dokonać pomsty na kościele Grumbara. Wśród mistyków wiary istnieją trzy organizacje, do których przynależność uzależniona jest od charakteru. Dobrzy mistycy gromadzą się pod sztandarem Kompanii Letniego Wichru, neutralni zostają Apostołami Wiosennej Bryzy, natomiast źli tworzą Przymierze Kłów Śródzimia.

Źródła[]

  • Boyd, Eric L, and Erik Mona. Faiths and Pantheons (Wizards of the Coast, 2002).
  • Greenwood, Ed. "Down to Earth Divinity." Dragon #54 (TSR, 1981).
  • Martin, Julia, and Eric L Boyd. Faiths & Avatars (TSR, 1996).
  • http://dnd.polter.pl/Akadi-c906


Główne bóstwa Faerunu
Nadbóg Ao
AzuthBaneChaunteaCyricEilistraeeGondHelmIlmaterKelemvorKossuthLathanderLolthMalarMaskaMielikkiMystraOghmaSelûneSharShaundakulSilvanusSuneTalosTempusTormTymoraTyrUmberleeUthgarWaukeen
Pozostałe bóstwa Faerunu
AkadiAurilBeshabaCzerwona RycerkaDeneirEldathGaragosGargauthGrumbarGwaeron WichuraHoarIstishiaJergalLliiraLoviatarLurueMililNobanionPoszukiwacz WyvernspurSavrasSharessShialliaSiamorpheTalonaTiamatUbtaoUlutiuValkurVelsharoon
Martwe bóstwa Faerunu
AmaunatorBhaalIbrandulIyachtu XvimKarsusLeiraMoanderMyrkulTyche
Advertisement